เรื่องเล่าผีที่ผู้ใช้เฟสบุ๊คท่านหนึ่ง นำมาเล่าไว้ในกลุ่มเรื่องผี เกี่ยวกับประสบการณ์สยองของปิ่น หลานสาวของผู้ใช้เฟสบุ๊คท่านนี้ พบเจอเมื่อครั้งไปซื้อมัดผมมาจากร้านขาย โดยปกติแล้วการต่อผมจากช่อผมแท้ ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด การซื้อ-ขายผมแท้ แม้กระทั่งการไว้ผมยาวเพื่อตั้งใจตัดขายก็เป็นเรื่องทั่วไปสำหรับสาวๆ แต่นั่นต้องเกิดจาก “ความยินยอม” ของเจ้าของเดิม แน่นอนว่า…ไม่มีใครนึกอยากจะไป “ตัดผม” จากบนศีรษะของสาวคนใดตามอำเภอใจได้อยู่แล้ว แต่ถ้าหากว่าช่อผมถูกขโมยมาจาก “ศพ” นั่นก็อีกเรื่อง…
ปกติแล้ว… “น้องปิ่น” จะไว้ผมยาวแค่เพียงประบ่า เนื่องด้วยน้องกำลังเรียนอยู่ปี 1 ที่มหาวิทยาลัยในกทม. พร้อมๆกับที่ต้องทำงานส่งเสียตัวเองเรียนไปด้วย เนื่องจากบิดาผู้เคยเป็นเสาหลักครอบครัวมาด่วนจากไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน การเลือกที่จะไม่ไว้ผมยาว มันทำให้ปิ่นคล่องตัว กระฉับกระเฉงในการทำอะไรหลายๆอย่างมากกว่า ซ้ำไม่ต้องมานั่งดูแล นั่งรอเป่าผมให้แห้งเป็นครึ่งๆชั่วโมง
งานพาร์ทไทม์ที่ปิ่นทำนั้น เป็นงาน PR แนะนำและขายสินค้าในบู๊ทเล็กๆของห้างสรรพสินค้าหนึ่ง ด้วยความที่ปิ่นมีรูปร่างดี ผิวพรรณขาว หน้าตาน่ารัก พูดจาเก่ง ก็ไม่แปลกที่น้องจะไปด้วยสวยกับอาชีพนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งน้องได้รับมอบหมายให้ขายสินค้าตัวใหม่ ซึ่งเป็นบู๊ทผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผม แม้ว่าผมประบ่าดำขลิบเป็นเงาของปิ่นจะดูเหมาะกับเธอแค่ไหน แต่ด้วยตัวงานพรีเซนท์ ถ้าคนขายเข้ากับผลิตภัณฑ์ย่อมทำให้ผู้บริโภครู้สึกคล้อยตามมากกว่า
ไม่ว่าเรื่องนี้จะส่งผลต่อยอดขายจะจริงหรือไม่ ปิ่นก็ได้รับการแนะนำจากผู้จัดการให้ไปต่อผมมาอยู่ดี แม้ไม่ได้เป็นการบังคับก็ตาม แต่ในช่วงเวลาที่เธอไม่พร้อมที่จะเสี่ยงต่อการเสียงาน ปิ่นเลยตบปากรับคำไป ในบ่ายแก่ๆวันหนึ่งที่ไม่มีคาบเรียน ปิ่นไปเดินหาซื้อของในย่านตลาดการค้าของเบ็ดเตล็ด ที่พูดชื่อไปทุกคนโดยเฉพาะแม่ค้ารู้จักเป็นอย่างดี
ในทีแรกเธอไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาซื้อทันที จนกระทั่งเดินผ่านร้านขายช่อผมแฮร์พีซเล็กๆ อยู่ร้านหนึ่ง ร้านนี้มีขนาด 1 คูหา แต่มีช่อผมแบบต่างๆ ห้อยแขวนให้เลือกอยู่แน่นร้าน ทั้งผมเทียม ผมแท้ หลากหลายราคา ปิ่นใช้มือแหวกเลือกอยู่สักพัก ก็ไปสะดุดตากับเจ้ามัดผมยาวสีดำขลับ ความยาวประมาณ 30 นิ้ว ปิ่นลองยกขึ้นมาทาบดู คาดว่าเมื่อนำมาต่อแล้ว…คงจะได้ผมยาวเลยกลางหลังเธอพอดี เลยสอบถามกับแม่ค้าเจ้าของร้าน
“น้องตาถึงมากเลยน้าา ตัวนี้ผมแท้มาใหม่เลย พี่ว่าเหมาะกับน้อง”
“เท่าที่ดู เอ่อ…น้องเหมาหมด 6 มัดเลยแล้วกัน ปกติพี่คิด 3000+ แต่… อันนี้พี่คิด 1500 พอ”
ปิ่นไม่ได้เอะใจกับความแห้งผากเล็กๆในน้ำเสียง เว้นแต่ความรู้สึกที่คะยั้นคะยอขายเกินพอดีเล็กน้อย แต่เธอเองก็ชื่อได้ว่าทำงานค้าขาย การหว่านล้อมลูกค้าเป็นเทคนิคพื้นฐานอยู่แล้ว ในที่สุดเธอก็ซื้อมาในราคาที่ถูกกว่าท้องตลาด
หลังเสร็จจากงานพาร์ทไทม์ เธอกลับถึงบ้านราว 3 ทุ่มครึ่ง ปิ่นอาศัยอยู่กับน้าวิภา…คุณแม่ของน้อง คืนนี้เธอก็ทักทายแม่อย่างทุกครั้งที่ทำเมื่อกลับบ้าน ก่อนจะปลีกตัวไปอาบน้ำ ในขณะที่น้าวิภาเองก็รู้ว่าน้องมีภาระทั้งเรื่องเรียน และเรื่องงาน เธอจึงเตรียมกับข้าวกับปลาให้ลูกสาวคนเดียวเสมอ สิ่งที่แปลกไปอย่างเดียวในคืนนี้คือ คำถามของน้าวิภา…
“หนูเป็นเพื่อนปิ่นเหรอลูก… อ้าวๆ เข้ามานั่งข้างในก่อนสิ”
“อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน แม่ทำอาหารไว้เยอะเลย”
ปิ่นนิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอาผ้าขนหนู่นุ่งกระโจมอกแล้วโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ ทักไปหาน้าวิภาผู้เป็นมารดาของตน
“แม่… เมื่อกี้ แม่คุยกับใคร?”
กระทั่งน้าวิภาก็เล่าให้ปิ่นฟังว่า… เมื่อครู่ตอนจะปิดประตู เธอเห็นหญิงสาวผมสั้น ยืนอยู่แถวหน้าห้อง เข้าใจว่าเป็นเพื่อนลูกสาว เลยชวนเข้ามานั่งในบ้าน แต่ปิ่นยืนยันเสียงแข็งว่าเธอมาคนเดียว! อย่างไรก็ตามน้าวิภาก็ทึกทักไปว่า คงเป็นแขกที่มาเยี่ยมห้องข้างๆ หรือห้องไหนสักห้องแถวนี้กระมัง ตอนนี้เอง…ผู้หญิงคนที่ว่าก็หายไปแล้วด้วย
ระหว่างทานข้าวกันที่โต๊ะกลางห้องโถง ปิ่นก็เล่าเรื่องที่ตนซื้อมัดผมมา น้าวิภาก็ถามว่าซื้อมาทำไม ปิ่นก็ตอบว่าหนูได้งานขายบู๊ทผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผม ที่ทำงานเค้าอยากได้คนผมยาว จากนั้นปิ่นก็เดินถือมัดผมทั้ง 6 มัด ขึ้นทาบกับผมเธอให้น้าวิภาดู ประจวบเหมาะกับที่ด้านหลังโต๊ะทานข้าว มีกระจกบานใหญ่แขวนอยู่ บางสิ่งบางอย่างที่สะท้อนบนนั้น ทำให้น้าวิภาละสายตาชื่นชมลูกสาวไปมองกระจกด้วยสีน้าตกใจแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะหันหลังขวับไปมองรอบๆห้อง
“แม่! เป็นอะไร? นี่มันไม่สวยเหรอ?”
“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวหนูเองก็รีบเข้านอนเถอะ”
ไม่รู้ว่าน้าวิภาเห็นอะไร ตัวปิ่นเองก็ไม่ได้ติดใจสงสัย หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็พากันเข้านอน กระทั่งปิ่นตื่นมากลางดึก นาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลาตี 2 สาเหตุคงมาจากส้มตำปูปลาร้าเผ็ดมากที่เธอทานเมื่อกลางวัน ทำให้เกิดปวดท้องขึ้นมากระทันหัน เลยลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
ระหว่างที่เธอทำธุระอยู่นั่นเอง กระจกเหนืออ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ได้สะท้อนภาพผิดปกติบางอย่าง มันเป็นกลุ่มเส้นสายสีดำขลับค่อยๆไต่ตามผนังสีครีมดานหลัง ลงมาจากทางบนเพดาน ก่อนที่เธอจะทันได้นึกคิดอะไร เสียงกระซิบแผ่วเบา…แต่ลากยาวแหลม จนกังวาลในหูเธอถึงทุกวันนี้ก็ดังขึ้น
“อยาก~ผม~ยาว~เหรอออ… ทำ~ไม~มึงงง~ ไม่ไว้เองงงง !!”
ปิ่นสะดุ้งโหยง! รีบวิ่งออกจากห้องน้ำแทบไม่ทัน มองซ้ายมองขวาหาต้นเสียง แล้วตรงกลับไปที่ห้องนอนทันที ถึงเตียงก็โผเข้าหาน้าวิภา แต่กว่าจะรู้ตัวว่านั่นไม่ใช่ผู้เป็นมารดาของตน ก็เผลอกอดไปซะแน่น ร่างที่เมื่อครู่นอนตะแคงหันหน้าไปทางตรงข้ามกับปิ่น บัดนี้ค่อยๆบิดช่วงลำคอขึ้นไปหันกลับมาจ้องปิ่นเขม็ง นัยตาเป็นสีแดงกำปูดโปน ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบในลำคอว่า…
“เอาผมกู…ไปทำมายยย เอาคืนมาาาาา”
สิ้นคำผีทวงของ หัวของผู้หญิงคนนั้นก็กลิ้งหลุนๆ หลุดออกจากบ่า ตกลงไปข้างเตียง ปิ่นที่เห็นทุกเหตุการณ์ทำได้เพียงแค่แผดเสียง ‘กรี๊ดดดด’ สุดแรง ราวกับลูกแมวที่ถูกปิดประตูตี เธอร้องอยู่สักพักเสียงก็ขาดหายไปในลำคอ บัดนี้ร่างของเธอทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงลงไปกองบนเตียง ในระหว่างที่เธอหมดสติสัมปชัญญะไป เธอก็ฝัน…
ในนิมิต…ปิ่นเห็นภาพบางอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นภาพบนถนนแห่งหนึ่ง ขณะที่หญิงสาวในชุดพนักงานออฟฟิศ กำลังข้ามถนนตรงทางม้าลาย แต่จู่ๆก็มีรถจักรยานยนต์จากไหนไม่ทราบ พุ่งเข้ามาชนเธอ ทางมาลายถูกย้อมด้วยสีแดงชาด ผู้หญิงคนนั้นก็สิ้นลมในทันที แล้วภาพก็เลือนหายไป…ปรากฏเป็นอีกภาพหนึ่งขึ้นมาแทน ร่างของผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเตียงในห้องที่คล้ายกับโรงพยาบาล ระหว่างนั้นก็มีมือใครบางคนยื่นเข้ามาบรรจงใช้กรรไกรคมกริบตัดผมเงาดำของเธอ ห่อนจะนำลงหย่อนลงไปในถุงพลาสติคซิปล็อค แล้วยื่นให้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งรับไป
ในฝันปิ่นรู้สึกตัว กำลังมองภาพที่ฉายเป็นเหตุการณ์ราวกับกำลังชมภาพยนตร์ เธอคิดทบทวนสิ่งที่เห็นเมื่อครู่… หรือว่าช่อผมที่เธอพึ่งได้มาเมื่อช่วงบ่าย จะมีภูมิหลังที่มาที่ไปแบบนี้กันแน่ แต่ยังไม่ทันได้เข้าใจอะไรท่องแท้ จู่ๆร่างไร้วิญญาณของสาวผมยาว ที่บัดนี้ถูกตัดจนสั้นเสมอหู ลุกพรวดขึ้นมานั่งตรงทำมุมฉากกับเตียง พร้อมๆกับยกแขนขึ้นมาชี้นิ้วไปทางปิ่นที่ยืนดูอยู่
“ถูกต้อง! นี่เป็นผมของกู!”
ปิ่นสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียง เหงื่อกาฬไหลพลั่กโทรมกาย มองไปข้างๆพบน้าวิภายืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ข้างๆ น้าวิภานำสร้อยพระมาห้อยคอลูกสาว พร้อมกล่าวกับเธอ
“แม่ว่า…หนูต้องเอาผมไปคืนเค้าแล้วล่ะ เอาไปฟังที่วัดแล้วจุดธูปบอกเค้า”
“ท…ทำไมแม่รู้ล่ะคะ?” ปิ่นถามผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าระคนสงสัย
“ก็เมื่อกี้แม่ตกใจที่เห็นหนูร้องโวยวาย จนนึกว่าละเมอฝันร้าย แม่เลยลุกจะไปหยิบพระเครื่องกับฝ้ายผูกข้อมือมาคล้องให้หนู”
“จังหวะนั้นก็มีเสียงมาเคาะหน้าห้องเรา แม่ส่องออกไปทางบานเกล็ด ก็เจอผู้หญิงที่แม่เล่าให้ฟังเมื่อค่ำนั่นแหละ บอกกับแม่ว่า… ให้หนูเอาผมไปไว้ที่วัด ฝังดินในป่าช้า เค้าไม่ได้อนุญาตให้ใครเอาไป มันเป็นของของเค้า”
“ล…แล้ว แม่ตอบเค้าไปว่ายังไง”
“แม่กำลังจะเอ่ยปากถามต่อ จังหวะนั้นเค้าก็เดินลากขาหายไปจากหน้าประตูซะแล้ว”
สรุปคืนนั้นปิ่นกับแม่ก็ไม่ได้กลับไปนอนที่เตียงอีกเลย กระทั่งรุ่งเช้าก็พากันไปที่วัด บอกพระขอให้ทางวัดช่วยเหลือนำช่อผมดำเงายาว 30 นิ้ว ลงไปฝังดินในป่าช้า แล้วทำบุญถวายสังขทานกรวดน้ำให้หญิงผู้เป็นเจ้าของมัดผมตัวจริง โดยที่สุดท้ายก็ไม่ทราบว่าเธอเป็นใครมาจากไหน แต่ก็ดีแล้ว ที่ปิ่นและน้าวิภาไม่ได้เจอเธออีก ส่วนเรื่องผมยาว ปิ่นเลือกที่จะไปซื้อผมจากคนที่เลี้ยงผมไว้ขาย ตัดกันสดๆต่อหน้าไปเลยดีกว่า… เรื่องราวทั้งหมดก็มีเพียงเท่านี้
ขอบคุณที่มาเรื่องเล่าผี : ผู้ใช้เฟสบุ๊ค หาญ ใจสิงห์
