เรื่องหลอนของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์: ความลี้ลับที่ไม่มีวันจบ

บทที่ 1: ตำนานแห่งความผิดพลาดในค่ำคืนหนึ่งที่มืดมิด สิ่งต่างๆ เริ่มเกิดความผิดปกติในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง เมื่อมีคนเห็นภาพลักษณ์ของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ปรากฏตัวในสถานที่ต่างๆ ทุกคนที่พบเห็นต่างรู้สึกไม่สบายใจ มีเสียงกระซิบและเสียงหัวเราะที่ไม่สามารถอธิบายได้.ความลี้ลับเริ่มต้นเมื่อมีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อ “อาร์ต” ได้ไปเยือนบ้านร้างที่เคยเป็นของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ซึ่งเบื้องหลังการสิ้นชีวิตของเขามักถูกพูดถึงว่าเป็นคำสาปที่น่ากลัว ทุกครั้งที่อาร์ตเข้าไปข้างใน เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่อธิบายไม่ได้ เช่นเดียวกับมีใครบางคนกำลังเฝ้าดูเขาอยู่.อาร์ตเริ่มเห็นภาพสะท้อนในกระจกของบ้านร้าง ภาพของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ยิ้มให้เขาอย่างเยือกเย็น ทว่าข้างหลังเขามีเงาอย่างหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ เมื่ออาร์ตหันไปดู กลับพบว่าเป็นเพียงแค่ความมืดมิด.ตอนกลางคืน เมื่อดวงจันทร์เต็มดวง อาร์ตได้ยินเสียงกรีดร้องจากห้องใต้ดิน ราวกับมีใครบางคนเรียกร้องความช่วยเหลือ แต่เมื่อเขาเข้าไปดูลึกๆ เขาก็พบว่าตนเองติดอยู่ในโลกแห่งความตายที่เชื่อมโยงกับอดีตของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์.บทที่ 2: อดีตที่ถูกลืมไม่มีใครเคยรู้เรื่องราวที่แท้จริงของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ที่ซ่อนอยู่ในความมืด มีตำนานเล่าขานถึงการเดินทางที่น่าสยดสยอง เขาเคยเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียง แต่ในคืนที่การแสดงของเขาจะมีขึ้น สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ในโรงละคร และภาพสุดท้ายที่ผู้คนจดจำได้คือภาพของเขาที่กำลังหลบหนีออกมาอย่างสิ้นหวัง.หลังจากนั้นไม่นาน ชื่อของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ก็เริ่มถูกลืมลงในประวัติศาสตร์ ใครก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่เอาเข้าจริง เขายังคงวนเวียนอยู่ในที่ที่เขาตาย เมื่อเสียงกรีดร้องในค่ำคืนไกลออกไปคือสัญญาณว่าเขายังต้องการที่จะถูกจดจำ ทุกคืนเขาจะตามหาความยุติธรรมในโลกนี้.อาร์ตเริ่มตั้งคำถามกับตนเองเกี่ยวกับภาพที่เขาเห็น ภาพของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ที่กลับมาหมายถึงอะไร? เขาเริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงระหว่างตัวเขากับอดีตที่น่ากลัวนั้น ความรู้สึกของเขาไม่ใช่เพียงแค่ความตื่นเต้น แต่ยังเป็นความกลัวที่ลึกซึ้ง.บทสรุป: สิ่งที่ยังไม่จบสิ้นผลพวงจากสิ่งที่เกิดขึ้นทันทีที่อาร์ตกลับไปที่บ้านร้าง เขาตัดสินใจที่จะสร้างสรรค์เรื่องราวเกี่ยวกับ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ ที่เขาได้พบเจอ ในความมืดนั้นเขาหมกมุ่นอยู่กับความลี้ลับที่เกิดขึ้น ระหว่างการเขียน เขาเริ่มได้ยินเสียงของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ เรียกหาเขาอย่างชัดเจน.“จงอย่าให้ชื่อของฉันถูกลืม” เสียงนั้นเอื้อนเอ่ยในค่ำคืนที่มืดมิด เหมือนเป็นคำสั่งจากวิญญาณที่ไม่สามารถปล่อยวางได้นี่คือจุดเปลี่ยน เมื่อความจริงและความลี้ลับเริ่มเชื่อมโยงกัน ทุกคำที่เขาเขียนคือแรงกระตุ้นให้กับภาพแห่งความมืด เมื่อความลับของ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ เปิดเผย ในขณะเดียวกันมันก็จะนำพาเขาไปสู่ความจริงที่น่าสยดสยองมากยิ่งขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นคือช่วงเวลาที่ไม่มีวันจบสิ้น เมื่อความเป็นจริงและความฝันผสมผสานกันอย่างน่ากลัว
หากคุณสงสัยว่าคุณจะสามารถสัมผัสกับความจริงหรือไม่ ลองไปที่บ้านร้างแห่งนี้ในคืนที่มืดมิด และคุณอาจจะพบกับ ปกรณ์ฉัตรบริรักษ์ เอง และเขาอาจจะไม่เข้ามาในรูปแบบที่คุณคาดคิด.

• Facebook
• Twitter
• Line