สยองสแควร์

วิญญาณที่ยังยึงติดอยู่กับสถานที่… เรื่องเล่าผี ความหลังสมัยเป็นเด็กของผู้ใช้เฟสบุ๊ครายหนึ่งซึ่งไม่ประสงค์ออกนาม เล่าว่าเมื่อก่อนตนเคยใช้ชีวิตที่สลัมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในพื้นที่โครงการบ้านเศรษฐกิจในสมัยนั้น น้าดำ…ผู้ที่ทางบ้านเอือมระอากับพฤติกรรม กระทั่งวันหนึ่งได้จากไป แต่วิญญาณยังคงอยู่ในบริเวณนั้นเสมอมา

เรื่องเล่าผี “น้าดำ” วิญญาณที่ยังคงสิงสู่อยู่ในสลัม

เรื่องราวที่ผมจะนำมา เล่าเรื่องผี ในวันนี้เกิดขึ้นกับตัวผมเองเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน ตอนที่ผมอาศัยอยู่กับแม่ ยาย และน้องอีกสองคน รวมถึง… “น้าดำ” น้องชายของแม่ ในตอนนั้น

หมู่บ้านเศรษฐกิจบางแคถือว่าเป็นชุมชนหมู่บ้านจัดสรรแห่งแรกๆของกรุงเทพ ซึ่งเกิดจากการที่มีนักการเมืองในสมัยนั้นไปลงทุนสร้างไว้ โดยภายในโครงการก็จะมีแบ่งพื้นที่ให้เช่าในการปลูกบ้าน ร้านรวงต่างๆ หรือแม้กระทั่งพื้นที่เช่าชุมชนแออัดหรือที่เรียกกันว่าสลัม ซึ่งมันก็ไม่ได้เจริญเหมือนในสมัยนี้

ตอนนั้นครอบครัวของเราค่อนข้างมีฐานะไม่สู้ดี อาศัยเช่าพื้นที่ในสลัมปลูกเป็นที่พักอาศัยมุงสังกะสีใต้ถุนจะเป็นท้องร่องน้ำ มีเพียงแผ่นไม้กระดานที่ใช้พาดเป็นทางเดินในการไปมาหาสู่กัน

ตอนนั้นผมอายุราวสิบเอ็ดปี ส่วนน้าดำอายุราวยี่สิบ น้าดำเป็นคนเกเร ไม่เรียน ไม่เอาการงาน ชอบเตร็ดเตร่เที่ยวเล่นจนทะเลาะกับที่บ้านอยู่เสมอ จนกระทั่งหนักเข้าก็หนีออกจากบ้านไปอยู่กับเพื่อนพาลของแก ซึ่งทำให้แกเริ่มถลำลึกในอบายมุข แกเริ่มเล่นยาหนักขึ้นๆจนกระทั่งสุดท้ายก็เสียอยู่บนกระดานไม้ที่พาดระหว่างทางกลับมาบ้านนั่นเอง

จนกระทั่งงานฌาปนกิจศพของน้ำดำผ่านพ้นไป คนในบ้านก็ไม่พยายามที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ราวกับจะลืมๆมันไป ส่วนตัวผมเองกับน้องๆก็กลัวผีน้าดำจะมาหลอกตามประสาเด็ก จนมีเพื่อนๆของน้าดำมาเล่าให้ที่บ้านฟังว่า เจอน้าดำไปหา บ้างก็ตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน หนักกว่านันคือช่วงดึกๆจะมีคนที่ผ่านไปมาบนทางเดินไม้ในจุดที่น้าดำแกมั่งนั่งเล่นยาเป็นประจำนั้น ก็จะได้เจอกับผีน้าดำกันแทบทั้งนั้น มี เรื่องเล่าผี น้าดำให้ได้ฟังกันอยู่เนืองๆ ทำเอาผมไม่กล้าที่จะเดินเฉียดไปแถวนั้นเลย

กระทั่งในวันหยุดวันหนึ่ง ผมกับเพื่อนนัดกันไปช้อนลูกปลามาใส่ขวดเล่นกันตามประสาเด็ก ที่บึงหลังสลัม แต่ไม่ว่าโชคดีหรือร้าย กว่าจะรู้ตัวกันก็ตกเย็นแล้ว และพึ่งมานึกออกว่าทางกลับบ้านนั้นจะต้องเดินผ่านจุดที่เป็นปัญหาซะด้วย แต่ด้วยความว่ามากันหลายคน ก็เอาเป็นว่าเป็นไงเป็นกัน

พวกเราก็เดินกลับกันไปด้วยความหวาดกลัว ลำพังทางเดินไม้ก็เดินได้ลำบากอยู่แล้ว จนกระทั่งเลี้ยวผ่านหัวมุมไป เราชะโงกหน้ายื้อแย่งกันมองจุดที่น้าดำเคยนอนตายอยู่ แล้วรู้สึกโล่งใจว่าไม่มีอะไรหรือใครรออยู่ เรากะกันว่าจะรีบผ่านตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะอำนวย

จนกระท่งผ่านไปได้หน่อย ผมก็ได้ยินเสียงไอกระแอมที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ผมหันกลับไปดูโดยไม่ได้คิด ก็เห็นเข้ากับเงาดำตะคุ่ม ที่สำคัญคือคล้ายกับน้าดำนั่งอยู่ เพื่อนผมเห็นก็รีบวิ่งหนีเตลิดกันไปก่อนเลย ผมก็วิ่งตามออกไปติดๆ ต่อให้เป็นญาติกันแต่แบบนี้เป็นใครก็วิ่ง จนกระทั่งมาหยุดพักหอบกันที่บ้านของเพื่อน นั่นเป็นประสบการณ์เจอเรื่องผีครั้งแรกในชีวิตของผม จากนั้นมาไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่มีทางที่จะเดินผ่านทางนั้นอีกโดยเด็ดขาด

ปัจจุบันแถวนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไม่เหลือเค้าลางของความน่ากลัวอีกแล้ว แม้แต่สลัมร่องน้ำและทางไม้พาดก็ไม่อยู่แล้วตามความเจริญของสังคมเมืองปัจจุบัน หากแต่ทุกครั้งที่ผมผ่านไปแถวนั้น ก็ยังอดรู้สึกขนลุกกับ “เรื่องผีน้าดำ” ที่เคยประสบพบเจอมาเมื่อครั้งยังเป็นเด็กทุกที…

อ้างอิง เรื่องเล่าผีจาก : ผู้ใช้เฟสบุ๊คซึ่งไม่ประสงค์ออกนาม จากเพจ สยองขวัญวาไรตี้

อ่านเรื่องเล่า เรื่องผีเดอะช็อค เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

…

เรื่องเล่าผี เรื่องนี้มาจากสมาชิกเฟสบุ๊คท่าหนึ่งที่ใช้ชื่อว่าคุณ “หาญ ใจสิงห์” ได้ออกมาเล่าเรื่องประสบการณ์สุดสะพรึง เนื่องจากตนได้ไปค้นเจอ “ผอบ” ที่เคยซื้อมาจากฝั่งลาวในครั้งที่ไปเที่ยวผ่านช่องเม็ก ทำให้นึกย้อนไปถึงเรื่องราวอันพิลึกพิลั่นที่เคยเกิดขึ้นกับครอบครัวอันมีที่มาจากผอบอันนี้…

“มันตามมาจากฝั่งลาว” เรื่องเล่าผี อุธาหรณ์คนชอบซื้อของเก่า

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ก่อนที่จะ เล่าเรื่องผี ให้ฟัง ผมขอท้าวความก่อนว่า จู่ๆผมก็นึกถึงขึ้นมาได้เพราะผมได้ไปทำความสะอาดห้องในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ แล้วได้ไปเจอกับผอบ…(ตลับใส่ของขนาดเล็ก มีเชิง และฝาครอบมียอด) ซึ่งเป็นที่มาของเรื่องที่ผมนะเล่าต่อไปนี้อยู่ที่หลังของรูปปั้นบูชาพระแม่กวนอิม ช่วงราวๆ 7-8ปีก่อน ผมและแฟนมีโอกาสได้ลางานกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในช่วงเทศกาลหลายวัน

โดยที่ตอนนั้นผมและแฟนเดินทางด้วยรถกระบะของพี่เขย ออกตั้งแต่เช้ามืดตี5 กว่าจะถึงที่หมายก็ประมาณ 5-6โมงเย็น โดยในคืนนั้นหลังจากได้อยู่ทานอาหารกับครอบครัวของแฟน ทางครอบครัวก็ได้ชักชวนกันไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากัน โดยสถานที่ที่ตกลงกันคือ “ช่องเม็ก” ชายแดนระหว่างไทยลาวที่สามารถข้ามไปมาหาสู่กันได้โดยบริเวณนั้นจะมีลักษณะเหมือนชุมชนตลาดค้าขาย ซึ่งตัวผมเองก็สนใจที่จะไปเที่ยวลาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เนื่องมาจากว่าได้ยินกิติศัพท์เกี่ยวกับสาวลาวว่าสวยและขาว จนอยากไปพิสูจน์ให้เห็นด้วยตา

ในเช้าวันนั้นเราออกกันตั้งแต่6โมงเช้า แวะทานอาหารเช้ากันที่เขื่อนอุบลรัตน์จนกระทั่งไปถึงช่องเม็กราวๆ 10 โมงเช้า ลักษณะที่นั่นจะเป็นตลาดที่มีของกินใช้สะสมหลากหลายอย่าง จะว่าไปก็คล้ายๆกับตลาดนักสวนจตุจักรบ้านเรานี่เอง ตอนนั้นแฟนผมแยกไปเดินกับทางญาติ ส่วนผมเดินดูคนเดียวมาจนกระทั่งไปสะดุดตากับร้านร้านหนึ่งซึ่งมีเจ้าของร้านเป็นคุณป้าที่แม้จะมีอายุอานามแต่ยังคงเหลือร่องรอยแห่งความสวยอยู่ ร้านของป้าเป็นร้านขายของเก่าที่มีของแปลกๆตั้งแต่ตุ๊กตานางรำ กระจกโบราณ ไปจนถึงของป่าอย่างงูดองในโหล เขี้ยวหมูป่า ผมไปยืนดูงกๆเงิ่นหน้าร้าน ป้าจึงทักผมขึ้นว่า

“โดย มีหยังให้ซอยหยังบ่ อยากได้หยังบ่” (มีอะไรให้ช่วยมั้ย อยากได้อะไรรึเปล่าจ๊ะ)

ผมได้แต่ตอบกลับไปเพียงว่าขอดูก่อน จนกระทั่งสักครู่แฟนผมก็ตามมาสมทบที่ร้านพอดี แฟนผมไกสะดุดตาเข้ากับกระจกโบราณบานหนึ่ง จึงได้หยิบขึ้นมาส่องดู แต่ไม่ทราบว่าเธอได้เห็นหรือพบเข้ากับอะไร ถึงได้สะดุ้งตกใจจนแขนไปปัดเข้ากับผอบที่ถูกกล่าวถึงในตอนต้น ซึ่งวางอยู่ใกล้ๆกันหล่นลงไปกองกับพื้น เธอพยายามจะเก็บผอบขึ้นมาแล้วสังเกตเห็นว่า ฝาของผอบนั้นเปิดแง้มอยู่เผยให้เห็นผงควันสีขาวลอยคุ้ง เธอก้มลงไปเก็บและได้กลิ่นของควันแล้วบอกว่ากลิ่นหอมดี คล้ายกลิ่นของดอกไม้ป่า ป้าเจ้าของร้านจึงบอกว่าผอบนี้เก็บเครื่องหอมกำยานจากดอกไม้ในป่า ถ้าหากว่าอยากได้จะลดให้ คิดราคาไม่แพง จึงได้จ่ายเงินซื้อมาพร้อมกับสินค้าอย่างอื่นอีก ขากลับกลับบ้านเธอถือผอบกำยานที่ได้มาติดมือตลอด คงจะถูกใจมากทีเดียว และนี่เป็นจุดเริ่มต้นของประสบการณ์ เรื่องเล่าผี ที่ผมและครอบครัวพบเจอ…

จนกระทั่งช่วงแวะปั้มระหว่างทางขากลับ แม่ยายผมเข้ามาแอบกระซิบกับผมว่าตัวลูกสาวดูแปลกๆ เอาแต่พุดภาษาลาวมาตลอดทาง ซึ่งผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร และตอบไปว่าคงเพราะภาษาลาวกับอีสานมันคล้ายๆกันเท่านั้น จนกลับถึงบ้าน แฟนผมออกไปจ่ายตลาดและเตรียมอาหาร ไม่เื่อก็ต้องเชื่อว่า อาหารที่แฟนผมทำออกมานั้นเป็นกับข้าวที่ผมไม่เคยกินมาก่อน ไม่ใช่ทั้งอาหารอิสาน อาหารเหนือหรือใต้ ถึงแม้ผมจะไม่เคยทานอาหารลาวแต่ก็เคยเห็นมาบ้าง แต่ก็ยังดูต่างออกไปอยู่เหมือนกัน ถึงกระนั้นอาหารมื้อนั้นกับรสชาติดีอย่างน่าประหลาดใจ โดยเฉพาะแกงเทา ที่ทานกันเกลี้ยงจนหม้อขึ้นเงา

หลังทานอาหารกันเสร็จ คำที่แฟนผมทักขึ้นทำเอาทั้งพี่ป้าน้าอาเขยถึงกับหันหน้ามองผมสลับกันไปมา อย่างพยายามจะค้นหาคำตอบ เพราะเธอพูดว่า “โดย..แซ่บบ่จ้า กินได้บ่” ครอบครัวแฟนจึงกระซิบถามผมว่า ปกติแล้วเวลาอยู่ด้วยกันพูดแบบนี้กันเหรอ ผมได้แต่ตอบรับไปแบบส่งๆโดยที่ผมก็ยังงง จนคืนนั้นแฟนผมนุ่งผ้าซิ่นที่ซื้อมาจากฝั่งลาว หลังผมอาบน้ำเสร็จและขึ้นเตียงนอน ผมเอามือโอบแฟนไว้จนครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ

“โด๋ย สินอนแล้วบ่อ้าย…”

ผมสังเกตุเห็นรอยบางอย่างแดงๆอยู่ในผมของแฟนจากด้านหลัง จึงตกใจนึกว่าไปโดนอะไรมาเป็นแผล แต่พอผมค่อยๆแหวกผมเธออกดู ก็ตกใจจนแทบไม่มีเสียงร้อง เพราะรอยแดงๆที่ว่า…แท้จริงแล้วคือริมฝีปากแดงฉาน!! สายตาผมจ้องเลยขึ้นไปเหนือริมฝีปากที่ว่าแล้วพบเข้ากับนัยน์ตาคู่หนึ่งจ้องเขม็งตรงมา ริมฝีปากนั้นก็ค่อยๆยิ้มสแหยะให้

“!!! เห้ย”

ผมตะโกนอยู่ในลำคอ และภาพสุดท้ายที่จำได้คือผมกลิ้งตกลงจากเตียงแล้วภาพดีบสนิทไป มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเช้าที่ลูกชายมาปลุกบอกว่าครอบครัวญาติมาตามให้ไป เขาพาพระมาจะทำบุญสู่ขวัญให้ ตอนนั้นผมยังคิดอยู่ว่า…เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ความฝันรึเปล่า? จนกระทั่งพระจากวัดป่าที่นิมนต์มาถึง ท่านนั่งลงตรงข้ามกับแฟนผมซึ่งแต่งตัวผิดหูผิดตาไปจ่กปกติ เธอใส่เสื้อขาวแขนกระบอก เกล้าผมมวย นุ่งผ้าซิ่น และสิ่งที่พระป่าท่านทักขึ้นมาคือ…

“ผู้สาวทางได๋ล่ะ มาแฝงร่างเขาอยู่นี่!”

สิ้นคำทำเอายาติโกโหติกาแตกตื่นย้ายไปนั่งเบียดกันอยู่อีกมุมนึงทันที ใครบางคนในร่างแฟนผมก็พูดออกมาว่า เธอคือ “พิมทะสร” เธอมาจากปากเซ ครั้นอกหักจากรักก็คิดสั้นไปพูกคออยู่ในป่า ไม่มีผู้ใดได้รู้หรือพบเห็น จนกระทั่งร่างเริ่มเปื่อยคราบน้ำจากศพก็ไหลนองลงมารดดอกไม้ป่าที่ขึ้นอยู่ด้านล่าง จนนานวันไปจิตของเธอก็ได้ผูกพันและย้ายเข้าไปสิงอยู่ในดอกที่ว่านั้น กระทั่งมีคนมาเก็บของป่า เก็บดอกไม้ดอกนั้นไปทำกำยานที่อยู่ในผอบนั่นเอง

พระป่าท่านก็เมตตาบอกว่าออกจากโยมผู้หญิงคนนี้เสียเถิด แล้วจะพาไปสถิตอยู่ที่วัดป่าของท่าน วิญญาณหญิงสาวจึงยอมออกแต่โดยดีโดยไม่มีการขัดขืน หลังเหตุการณ์ในวันนั้น แฟนผมยังเก็บผอบนั้นไว้โดยใส่เส้นผมและฟันของยายที่เสียไปไว้แทน และหลังจากนั้นมาก็ไม่เคยเกิดเรื่องชวนขนลุกหรือเรื่องผีๆขึ้นอีกเลย และนี่ก็คือ เรื่องเล่าผี ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ขอบคุณที่มาจาก : คุณหาญ ใจสิงห์

อ่านเรื่องเล่า เรื่องผีเดอะช็อค เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

…

เรื่องเล่าผีเรื่องนี้ เหตุการณ์เกิดขึ้นในโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งย่านบางนา เป็นโรงเรียนเก่าแก่เปิดมานานโรงเรียนนึงเลย โดยผู้ที่เล่าเรื่องเหตุการณ์ในวันนั้นให้ผมฟังคือน้องเล็ก น้องเล่าว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในสมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 6

เรื่องเล่าผี..เหตุเกิดที่ห้องด้านในสุด ของสุขาหลังโรงเรียนชื่อดัง

ในช่วงที่เริ่มมาเข้าเรียนที่นี่ตอนม.4 ขณะพักกลางวัน น้องเล็กไปเล่นกับเพื่อนๆตามประสา แต่แล้วจู่ๆก็มีภารโรงเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า…

“หลังตึกเรียนด้านหลังสุด มันจะมีห้องน้ำเก่าอยู่ อย่าเข้าไปใช้นะ”

“หากไม่จำเป็น…อย่าเจ้าไปใกล้เลยจะดีกว่า ขนาดกลางวันแสกๆยังไม่มีคนกล้าไปใช้”

กลุ่มน้องเล็กและเพื่อนได้ฟังดังนั้นก็นึกสงสัย และคะยั้นคะยอให้ลุงภารโรงเล่าถึงเหตุผลที่ห้ามไว้ให้ฟัง

“พูดแล้วขนลุก! ตอนนั้นน้าพึงเข้ามาทำงานที่โรงเรียนนี้ใหม่…”

ลุงภารโรงพูดถึงเรื่องเล่าผีอย่างได้ใจความว่าดังนี้… ตอนนั้นภารโรงได้รับหน้าที่ให้เข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำดังกล่าวนี้ ตอนนั้นประมาณ 3 โมงเย็น ขณะที่ลุงล้างห้องน้ำห้องที่สอง ก็ได้ยินเสียงใครบางคนเดินผ่านเข้าไปห้องน้ำด้านในสุด แล้วปิดประตูไล่หลัง ลุงไม่ได้ใส่ใจมากนักและราดน้ำลงพื้นที่ขัดไว้ แต่จู่ๆก็มีเสียงราดน้ำตามมาติดๆจากห้องน้ำด้านใน เมื่อออกมาดู ลุงยังคงเห็นห้องที่ว่าปิดประตูอยู่ อย่างไรเสียก็มีคนใช้อยู่เพียงห้องเดียว จึงบอกออกไปว่า ให้ราดน้ำให้สะอาดหลังใช้ด้วยนะ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตอบรับเป็นเสียงเคาะขันสองที ลุงก็ไม่ได้เอะใจแต่อย่างใด

วันถัดมาลุงภารโรงยังคงต้องไปทำความสะอาดห้องน้ำนั้นเช่นเคย และเห็นห้องน้ำห้องสุดท้ายด้านในปิดอยู่ห้องเดียวเหมือนเมื่อวาน ขณะที่ลุงยื่นมือจะไปเปิดประตูนั้น ก็มีเสียงไอค่อกแค่กดังรอดออกมาจากด้านหลังบานประตู

“อ้าว ยังมีคนเข้าอยู่เหรอ”

แต่ไม่มีเสียงขานรับตอบแต่อย่างใด มีเพียงเสียงไอดังเป็นระยะ จนกระทั่งลุงทำความสะอาดเสร็จแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววจะมีคนออกมา จู่ๆก็มีเสียงราดน้ำ และน้ำไหลจากก๊อก ลุงยามจึงเอ่ยไปเหมือนเมื่อวานว่า ให้ช่วยราดน้ำให้สะอาดและปิดน้ำด้วย

หลังจากนั้นผ่านไปสองวัน ลุงภารโรงต้องมาทำความสะอาดโรงเรียนตั้งแต่ตี 5 เนื่องจากวันนั้นทางโรงเรียนจะมีการจัดประชุมผู้ปกครองขึ้น ลุงยามกวาดตามห้อวเรียนบนอาคาร และสุดท้ายก็ไปจบที่ห้องน้ำเดิมตอนราวๆ 7 โมงเช้า แต่ครั้งนี้ประตูห้องน้ำสุดท้ายแง้มเปิดอยู่ ลุงคิดว่าคราวนี้คงได้เข้าไปทำความสะอาดเสียที แต่แล้วเมื่อลุงทำความสะอาดห้องที่ 1…ห้องที่ 2 ก็ได้ยินเสียงประตู้ห้องน้ำสุดท้ายปิดดังโครม!

บางที…นักเรียนอาจเริ่มมากันแล้ว ลุงจึงตะโกนออกไปว่า

“ปิดประตูเบาๆหน่อยสิไอหนู เดี๋ยวก็ได้พังหรอก”

สิ้นเสียงลุงก็มีเสียงไอแคกๆดังออกมา ราวกับจะขานรับ

ขณะที่ทำความสะอาดห้องสองเสร็จแล้ว กำลังจะเดินไปดูที่ห้องสุดท้าย จู่ๆก็มีเสียงดังโครม! ขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเสียงเหมือนใครทำขันหล่น ลุงหันไปมองตามเสียงแต่ไม่พบอะไร จึงหันกลับมาหวังจะทำความสะอาดกระจกอ่างล้างหน้าหน้าห้องน้ำ ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นภาพสะท้อนบางอย่างในกระจก

มันเป็นภาพของห้องน้ำห้องสุดท้ายด้านหลัง แต่กลับมีหน้าของผู้หญิงก้มลงมามองลอดผ่านทางช่องว่างประตูห้องน้ำ แม้จะเพียงครึ่งใบหน้า แต่ลุงเห็นได้ชัดเจนว่าไม่ปกติ ใบหน้านั้นเขียวคล้ำจนทำให้ลุงยืนแข็งทื่อ ลุงพยายามก้าวขาหวังจะออกไปข้างนอก ใบหน้านั้นก็เงยขึ้นจากช่องที่ว่า แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูห้องน้ำห้องแรก ก็มีเสียงประตูเปิดออกกระแทกดัง ปัง! ไล่หลังมา

ลุงหันกลับและเดินไปที่ห้องสุดท้าย แล้วใช้มือผลักประตูห้องเข้าไป แต่ภาพที่ลุงเห็น ห้องนั้นไม่ใช่ห้องน้ำที่ควรจะมีคนเข้าไปใช้ได้ หากแต่เป็นห้องที่มีโถส้วมเก่าๆ ละไม้กวาดพิงเอาไว้ใช้เป็นห้องเก็บอุปกรณ์! ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง โครม! ขึ้นมาอีกจากบนหลังคา ทำให้ลุงถึงกับต้องรีบเตลิดออกมา และหลังจากวันนั้นมา ลุงจะเข้าไปทำความสะอาดถึงแค่ห้องที่สอง โดยไม่คิดจะไปแตะต้องห้องสุดท้ายอีกเลย

หลังจากน้องเล็กและเพื่อนได้ฟังเรื่องเล่าผีในครั้งนั้น ก็ผ่านไปหลายเดือนจนลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว จังหวะนั้นทางมีกิจกรรมเข้าค่ายลูกเสือที่โรงเรียน โดยที่นักเรียนหญิงจะได้นอนบนอาคารเรียน ส่วนนักเรียนชายจะได้กางเต้นท์นอน บังเอิญว่าอาคารและห้องที่น้องได้ใช้เป็นที่พัก คืออาคารสุดท้ายติดกลับห้องน้ำดังกล่าว แถมห้องนี้ยังอยู่ตรงกับห้องน้ำที่ว่าพอดี จนกระทั่งเสร็จจากกิจกรรมราว 4 ทุ่มและถึงเวลาแยกย้ายเข้านอนพอดี โดยน้องและเพื่อนๆจะนอนหันปลายเท้าไปทางห้องน้ำนั่น

ขณะที่น้องเล็กครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดัง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง! มาจากทางหน้าต่างด้านปลายเท้า พอตื่นขึ้นมาดูแม้ว่าภายในห้องจะมืดแต่ด้านนอกหน้าต่างนั้นมีไฟส่องให้เห็นอยู่ และภาพที่ทำให้น้องเล็กตกใจแทยสิ้นสติ คือหัวของผู้หญิงที่ลอยขึ้นๆลงๆเหมือนคนกำลังกระโดดไปมา แล้วเอาหน้าผากโขกกับคานหลังคา ใบหน้านั้นดำคล้ำมีนัยน์ตาแดงก่ำ น้องสะดุ้งเรียกเพื่อนขึ้นมาแต่พอดูอีกทีก็ไม่เห็นอะไร และฝืนนอนลงไปโดยไม่ได้เล่าให้ใครฟัง จนกระทั่งตีห้าที่เสียงนกหวีดปลุกให้ทุกคนตื่น  เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมกับกิจกรรมในวันใหม่ และในคืนนั้นเองที่มีการจัดกิจกรรมรอบกองไฟกลางสนามด้านข้างอาคาร ซึ่งสามารถห้องเห็นห้องน้ำนั้นได้อย่างชัดเจน และเป็นคืนที่เหตุการณ์สยองเกิดขึ้นกับตัวน้องเล็กอีกครั้ง

คืนนั้นขณะที่แต่ละหมู่ออกมาทำกิจกรรมแสดงละครตามที่ได้ซ้อมกันไว้ น้องเล็กก็เหลือบไปมองทางห้องน้ำที่ว่า แม้จะเห็นไม่ชัดแต่พอรู้ได้ว่า..ที่ข้างห้องน้ำมีผู้หญิงในชุดนักเรียนผมยาว ที่ปล่อยให้ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกชายกระโปรง น้องเล็กชี้ให้เพื่อนดู หากแต่ก็ได้ข้อสรุปประมาณว่า “คงเป็นนักเรียนในค่ายสักคนที่ไปเข้าห้องน้ำนั่นแหละ”  จนกระทั่งกิจกรรมรอบกองไฟจบลง แต่ละหมู่ต่างแยกย้ายกันไปที่พัก น้องเล็กเกิดปวดท้องต้องการเข้าห้องน้ำใกล้ๆที่สุด และด้วยความที่ปวดมากจึงทำให้ลืมเรื่องทั้งหมดไปสิ้น

น้องเล็กเข้าไปใช้ห้องน้ำห้องแรก โดยมีเพื่อนไปด้วย ยืนอยู่หน้าห้องที่เข้าอยู่ แต่จู่ๆก็มีเสียงหวีดกรีดร้องแหวกผ่านกำแพงกั้นห้องน้ำเข้ามา น้องเล็กตกใจอย่างมาก ตะโกนร้องเรียกเพื่อน ทันทีกับที่มองเห็นเงาดำกระพริบวิ่งไปมาทางด้านช่องใต้ห้องน้ำ พร้อมเสียงฝีเท้ากรูกันออกไป น้องเล็กรีบออกจากห้องน้ำเร็วเท่าที่จะอำนวยและไม่เห็นใครยืนรอหน้าห้องน้ำ และหันไปมองทางต้นเสียงซึ่งมาจากห้องน้ำห้องสุดท้ายก็เห็นขาข้างหนึ่งยื่นออกมาจากประตูห้องที่ว่า แล้วจู่ๆก็ถูกดึงกลับเข้าไป ทำเอาน้องเล็กถึงกับลืมหายใจ ประจวบเหมาะกับสายตาหันขี้นไปมองด้านบน ก็เห็นเข้ากับหัวผู้หญิงผมยาวหน้าดำคล้ำ ดวงตาสีแดงลอยพ้นคางขึ้นมาเหนือประตูมองมาทางน้องเล็ก!

เพียงเท่านั้น โดยที่ไม่ต้องสั่งการจากสมอง น้องเล็กวิ่งจ้ำอ้าวอย่างไม่คิดชีวิตออกมาจากห้องน้ำอย่างเร็วที่สุด จนเห็นกลุ่มเพื่อนยืนแอบอยู่ข้างอาคารโบกมือหยอยๆให้มาทางนี้ น้องเล็กต้องการคำอธิบายต่อเหตุการณ์ที่ตนไม่เข้าใจจึงถามเพื่อนไปว่า หนีออกมาทำไม

“มึงจะไม่ให้กูวิ่งได้ไง กูเจอผู้หญิงตาแดงก่ำ หน้านี่ดำปี๋ จ้องมองเขม็งลงมาจากด้านบนประตูห้องสุดท้ายนั่นน่ะ!”

เหมือนกันเลย น้องเล็กก็เจอบางสิ่งที่ว่า

“ตอนมึงวิ่งออกมา กูเห็นมันวิ่งตามไล่หลังมึงออกมาด้วย มันเกือบจะจับได้อยู่แล้ว จนกระทั่งมึงวิ่งเข้ามาใกล้พวกกู รู้ตัวอีกทีมันก็หายไป…”

จนกระทั่งมีครูเดินเข้ามาสอบถาม แต่ไม่ได้ความอะไรพอบอกออกไปว่าเจอผี วันถัดมาน้องเล็กและเพื่อนจึงไปถามครูเก่าครูแก่ของโรงเรียน และได้ฟังมาความว่า…

“ก่อนช่วงปิดเทอมหน้าร้อนเมื่อสามปีที่แล้ว มีเหตุการณ์ที่นักเรียนหญิงคนนึง แอบเข้าไปทำแท้งในห้องน้ำห้องสุดท้ายแล้วเสียในนั้น กว่าภารโรงจะมาเจอก็ผ่านไปสองวันแล้ว ด้วยว่าอากาศร้อนใบหน้าจึงดำคล้ำ ตัวนี่บวมไปแล้ว”

“หลังจากนั้นภารโรงคนเก่าก็ลาออกไป เพราะเคยเข้าไปใช้ห้องน้ำห้องติดกัน แล้วเจอผู้หญิงโผล่หัวขึ้นมามองจากทางช่องว่างเหนือประตู แกเลยถีบประตูห้องน้ำแล้ววิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ภายหลังผอ.ได้จัดพิธีและทำบุญให้แล้ว ส่วนห้องนั้นก็ใช้เป็นที่เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดแทน… ว่าแต่ อย่าบอกนะ ว่าพวกเธอไปเจอกันมา !”

ขอบคุณที่มา : ผู้ใช้เฟสบุ๊ค คุณแทน

อ่านเรื่องเล่าเรื่องผี เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

…