สยองสแควร์

เรื่องเล่าผีเรื่องนี้มาจากคุณนิ่ม คุณนิ่มบอกว่ามันเป็นเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมาในจากรุ่นสู่รุ่น คุณนิ่มฟังมาจากคุณพ่อ คุณพ่อของคุณนิ่มก็รับฟังต่อมาจากคุณย่า และคุณย่าทวดตามลำดับ ย้อนกลับไปราว 50 ปีก่อน ในสมัยที่บ้านเมืองยังไม่ได้พัฒนาจนเจริญขนาดทุกวันนี้ ความเชื่อเรื่องภูตผีเป็นเรื่องที่ไม่ใครเล่า ไม่มีใครพูดหลังตะวันตกดินกัน ความหวาดกลัวต่อสิ่งที่พิสูจน์ได้ลำบากเหล่านี้ มันมากกว่าในทุกวันนี้มากๆ

หมู่บ้านแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด ที่ซึ่งคุณย่าทวดของคุณนิ่ม อยู่ในสมัยสาวๆก็เช่นกัน คุณย่าทวดมีชื่อว่า ‘ย่าแจ่ม’ แถวนั้นมีเสียงเล่าลือกันว่า…พักนี้มีคนพบเจอ ‘ผีกระสือ’ ออกอาละวาดในหมู่บ้าน บ้างก็ว่าพบเจอแสงสว่างวูบวาบลอยไปมากลางทุ่งนายามค่ำคืน บ้างก็ว่ามีคนพบเจอซากปฏิกูลเลอะเทอะราวกับถูกตัวอะไรมาคุ้ยเขี่ย บ้างก็ว่าได้ยินเสียงกึงกังอยู่ใต้ถุนบ้านยามที่คนในบ้านหลับกัน ชาวบ้านค่อนข้างมั่นใจมาก ว่าในหมู่บ้านแห่งนี้ มีสิ่งที่เรียกว่ากระสืออยู่ แต่…ไม่รู้ว่าร่างจริงเป็นใคร

อยู่มาวันหนึ่งย่าแจ่มไปตกหลุมรักชอบพอกันกับ ‘ปู่เฉลิม’ ซึ่งในเวลานั้นก็เป็นหนุ่มจากหมู่บ้านข้างๆ กระทั่งทั้งคู่ตกลงอยู่กินร่วมกัน ย่าแจ่มก็เลยต้องย้ายไปร่วมหอกับสามีที่บ้านปู่เฉลิม บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ 2 ชั้น สภาพค่อนข้างเก่าปอนพอดู ท่าทางคงถูกสร้างมานานแล้ว อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ย่าแจ่มรู้สึกสะดุดอยู่ในใจ กลับเป็นกลิ่นเหม็นอับของอะไรบางอย่างที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน บ้านหลังนี้ นอกจากตัวปู่เฉลิมแล้วยังมี ‘ยายหอม’ แม่ของแกอยู่อาศัยด้วยอีกคน

ในคืนแรกที่เป็นสมาชิกในบ้านหลังใหม่ อาจด้วยเพราะว่าแปลกที่แปลกทาง ทำให้ย่าแจ่มตื่นขึ้นมากลางดึก ด้วยความรู้สึกหนาวๆเล็กน้อย เมื่อมองไปทางปู่เฉลิมแกก็นอนหลับอยู่ข้างกัน แต่เมื่อย่าแจ่มกำลังจะล้มตัวลงนอนต่อ สายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับสิ่งผิดปกติบางอย่าง หน้าต่างไม้บานหนึ่งแง้มเผยอออกไปด้านนอก ย่าแจ่มรู้ที่มาของลมหนาวที่เล็ดลอดเข้ามาแล้ว เลยมุดออกมาจากมุ้งตรงไปที่หน้าต่างบ้านนั้น เพื่อจะปิดลงกลอนให้สนิท ทันใดนั้นเองย่าแจ่มก็หยุดเท้าชะงัก เพราะสังเกตเห็นแสงสีแดงวูบวาบๆ ลอดผ่านเข้ามากระทบบานหน้าต่าง…

‘แสงสีแดงวูบวาบ’ มันทำให้ย่าแจ่มนึกถึงเรื่องเล่าที่ชาวบ้านเค้าลือกัน… ‘มันมีกระสือในหมู่บ้านเรา แต่ไม่มีใครรู้ตัวตน’ ย่าแจ่มหันหลังแล้วรีบมุดกลับเข้าไปขดตัวในมุ้งด้วยความกังวล กระทั่งมีเสียง ‘ปังง’ ดังขึ้นมาทำลายความเงียบสงัดของค่ำคืนในชนบท ย่าแจ่มที่จ้องมองไปที่หน้าต่างไม่คลาดสายตาตั้งแต่เมื่อครู่ ไม่สามารถสะกดความสั่นอันเนื่องมาจากความกลัวได้อีกต่อไป เสียงดังปังเมื่อครู่นี่ มันเกิดจากเสียงหน้าต่างบานนั้น ถูกปิดกลับเข้ามาโดยใครบางคนจากด้านนอก และมันไม่ใช่หัวขโมยแน่ เพราะคงไม่มีใครลงทุนปีนขึ้นมาทำอะไรลับๆล่อๆถึงชั้น 2 ได้

ย่าแจ่มเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงว่าเช้านี้แกดูอิดโรยเนื่องจากคงได้นอนไม่กี่ชั่วโมง ย่าแจ่มเล่าเรื่องประหลาดให้ปู่เฉลิมฟัง แต่ดูเหมือนปู่เฉลิมแกจะไม่ได้เห็นว่าเป็นสาระอะไร บทสนทนาเรื่องนี้ก็เลยจบไปแบบไม่ได้สานต่อ นอกจากทำกับข้าวกับปลาแล้ว ในฐานะสะใภ้ของบ้าน ย่าแจ่มก็ยังต้องทำงานบ้านด้วย ในช่วงสายระหว่างที่แกกวาดบ้านอยู่ ก็พบเข้ากับหยดเลือดปริศนาเป็นดวงๆตามพื้นไม้ ย่าแจ่มมองโลกในแง่ดีว่า คงมีใครไปเผลอเหยียบอะไรเข้าจนได้แผลกระมัง

ย่าแจ่มอยู่ในบ้านแทบทั้งวัน ในขณะที่ปู่เฉลอมออกไปทำงานข้างนอก แต่ที่น่าประหลาดใจคือ…ยายหอม แกไม่เคยออกมาจากห้องนอนบนชั้น 2 เลย ดูเหมือนแกอยากจะนอนอยู่ตลอดเวลา แต่ก็เข้าใจได้ว่า แม่สามีตนนั้นอายุก็มากโข เป็นไปได้ว่าต้องการพักผ่อนมากกว่าคนหนุ่มสาว แต่ย่าแจ่มก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยขึ้นไปตามแกลงมากินข้าว

“แม่ ไม่ลงมากินข้าวเหรอจ้ะ นี่ก็เที่ยงแล้ว”

“เอ็งกินเถอะะ… ข้ากินแล้ว”

ย่าแจ่มก็สงสัยนิดหน่อย แกอยู่แต่ในห้องแล้วไป ‘กิน’ มาตอนไหน แต่ก็ไม่ได้เว้าซี้อะไร ด้วยเข้าใจว่าแกคงยังไม่หิว เลยตอบไปพอเป็นพิธี ตกเย็นย่าแจ่มยืนทำกับข้าวมือเย็นอยู่ในครัว ก็รู้สึกสะดุ้งตกใจขึ้นมา เพราะยายหอมเข้าหาอย่างกระทันหัน ย่าแจ่มก็ทักถามว่า “แม่หิวแล้วเหรอจ้ะ” แต่ดูเหมือนแกไม่ได้มาหาของกิน แกบอกว่าจะมาช่วยทำกับข้าว ทันทีที่แกเดินเข้ามาใกล้ ย่าแจ่มก็แทบเบือนหน้าหนี จากกลิ่นสาบที่โชยออกมาจากตัวแก อดแปลกใจไม่ได้ว่าแกไม่ยอมอาบน้ำหรืออย่างไรกัน อย่างไรก็ตามสภาพของยายหอมในช่วงเย็นกลับดูแข็งขันขึ้นมา

ช่วงหัวค่ำปู่เฉลิมก็กลับมาร่วมวงอาหารกับสมาชิกคนอื่น หลังกินเสร็จเรียบร้อย ย่าแจ่มก็ไปล้างจานล้างชามเก็บเข้าที่ จู่ๆก็รู้สึกง่วงขึ้นมาทั้งๆที่พึ่งจะทุ่มเศษๆ เลยกะว่าจะนอนแต่หัวค่ำแล้วกันคืนนี้ พอขึ้นไปบนชั้นสอง ก็พบว่าปู่เฉลิมนอนหลับเป็นตายอยู่ก่อนแล้ว พอหัวถึงหมอนย่าแจ่มก็หลับตามไปติดๆ จนกระทั่งตื่นมาตอนเช้า ย่าแจ่มก็ลงบันไดเพื่อตระเตรียมสำหรับมื้อเช้า จังหวะนั้นเองก็ได้กลิ่นคาวเหม็นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ แกอดสงสัยไม่ได้ว่าใครมาทำอะไรไว้แถวนี้ แต่ก็ไม่พบต้นสายปลายเหตุ เหตุการณ์ประหลาดๆในบ้านหลังนี้ดำเนินไปเป็นกิจวัตรอยู่ราว 2 สัปดาห์ ย่าแจ่มกับปู่เฉลิมต่างก็สุขีอัตตานัง ไม่เคยได้เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ยามค่ำคืนเลย

ความอมทุกข์ของย่าแจ่ม เป็นเหตุให้แกออกไปพบปะกับเพื่อนฝูงในเวลากลางวัน ยามที่ว่างเว้นจากงานบ้านแล้ว อย่างไรก็ตามเรื่องที่แกเล่าให้เพื่อนพ้องน้องพี่ฟังดูจะสร้างความวิตกกังวลให้ผู้ฟังพอควร เลยได้รับการแนะนำว่า มีหมอธรรมท่านนึงแกเก่งกล้ามากอยู่ เลยพากันไปพบแกที่สำนัก พอย่าแจ่มเล่าเรื่องทุกอย่างซ้ำอีกหนึ่งรอบให้หมอธรรมฟัง เสียงหงุดหงิดระคนโมโห ก็หลุดออกมาจากปากแก

“ถึงขนาดนี้ นี่เอ็งอยู่เข้าไปได้ยังไง?!”

ย่าแจ่มกับเพื่อนๆก็พากันสงสัยระคนตกใจ ที่พ่อหมอว่ามาหมายถึงอะไร? หมอธรรมเจ้าสำนักก็แนะนำให้ย่าแจ่มปฏิบัติตามดังนี้

“คืนนี้เอ็งห้ามกินข้าวปลาอาหารเด็ดขาด น้ำก็ห้ามดื่ม ประตูและหน้าต่าง ให้ลงกลอนปิดสนิททุกบาน แล้วเอ็งจะได้รู้เอง”

คืนนั้นย่าแจ่มปฏิบัติตามคำสั่งของหมอธรรมทุกอย่าง แกทำท่าทางเป็นเคี้ยวข้าว พอคลาดสายตาก็คายทิ้งลงโถ น้ำก็ไม่ดื่ม หลังจากปู่เฉลิมหายเข้าห้องนอนไปแเล้วแกก็ล้างถ้วยชามตามปกติ น่าแปลกว่าวันนี้ย่าแจ่มไม่รู้สึกง่วงเหมือนในทุกวันที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม แกก็แกล้งทำเป็นเข้านอนแต่หัวค่ำเหมือนอย่างเคย ในห้องยายหอมกับปู่เฉลิมนอนหลับอยู่ก่อนแล้ว ก่อนย่าแจ่มจะเข้ามุ้งก็ไม่ลืมจะปิดประตูหน้าต่าง ลงกลอนแน่นหนาจนครบทุกบาน

‘ตึงๆ ตึงๆๆๆ…!’

‘ตึงๆ ตึงๆๆๆๆๆๆๆ !!’

ย่าแจ่มที่เบิกตาโพลงท่ามกลางความมืดสลัว จ้องมองหน้าต่างมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว เสียงเมื่อครู่คือเสียงที่แกรอคอยอยู่หลายชั่วโมง แต่แล้วภาพที่ไม่คาดคิด ก็ทำเอาย่าแจ่มแทบช็อค เมื่อตรงหน้าแกห่างไปเพียง 5-6 ก้าว มีหัวของยายหอมลอยอยู่ ส่วนล่างลงมาถูกสีแดงฉานวูบวาบ ส่องแสงจ้าจนมองไม่เห็นว่าเป็นอะไร กำลังเอาหัวโขกไปที่หน้าต่างบ้านหนึ่ง ครั้งแล้วครั้งเล่า ‘ตึงๆๆๆๆๆ’ ทำกลางความมืดและเงียบสะงัด เสียงไม้ของบานหน้าต่างกระทบกับกลอน ยิ่งดังกังวานจนหลอนเข้าไปในหู ย่าแจ่มกลัวจนน้ำตาเล็กออกมา พยายามหันไปปลุกปู่เฉลิม แต่แกก็ไม่แม้แต่จะขยับเพียงเล็กน้อย หลับสนิทราวกับตาย

ย่าแจ่มได้แต่สะอื้นอย่างสิ้นหวังอยู่ในมุ้ง ดูเหมือนเสียงสะอื้นจะดังพอที่ยายหอมจะได้ยินแล้ว เพราะดวงไฟวูบวาบเริ่มเข้ามาใหล้กับมุ้งย่าแจ่มเข้าไปทีละก้าวๆ ก่อนจะวนไปมาอยู่รอบๆ แสงสีแดงสะท้อนกับมุ้งผ้าฝ้ายสีขาว จนเหมือนกับถูกย้อมไปด้วยเลือด ย่าแจ่มหลับตาพนมมือ ท่องบทสวดเป็นพัลวัน

“มึงงง…เป็นคนปิดหน้าต่างกูเหรออออ~”

สิ้นคำนั้น ราวกับถูกฟ้าฟาด สติของย่าแจ่มดับวูบไปในทันที แกมารู้ตัวอีกทีก็ช่วงสายๆ วันนี้ปู่เฉลิมไม่ได้ออกไปทำงาน ดูเหมือนแกจะเป็นห่วงอาการของย่าแจ่ม ย่าแจ่มก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ปู่เฉลิมฟัง แล้วก็ขอตัวเก็บข้าวของกลับไปอยู่บ้านแม่ตัวเองที่หมู่บ้านข้างๆตามเดิม ไม่รู้ว่าปู่เฉลิมระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อนบ้างรึไม่ อย่างไรก็ตาม ปู่เฉลิมก็เลือกที่อยู่ดูแลแม่แก และนั่นก็เป็นจุดจบของความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ทำให้ต้องเลิกลากันไป ด้วยเรื่องวุ่นๆของวัยรุ่นฟันน้ำนม สุดท้ายคุณนิ่มก็เลยไม่ได้เป็นทายาทคุณยายหอม ถือว่าโชคดีไป เรื่องราวก็มีเพียงเท่านี้

ขอบคุณที่มาเรื่องเล่าผี : theHouse.online

เรื่องเล่าผีที่ผู้ใช้เฟสบุ๊คท่านหนึ่ง นำมาเล่าไว้ในกลุ่มเรื่องผี เกี่ยวกับประสบการณ์สยองของปิ่น หลานสาวของผู้ใช้เฟสบุ๊คท่านนี้ พบเจอเมื่อครั้งไปซื้อมัดผมมาจากร้านขาย โดยปกติแล้วการต่อผมจากช่อผมแท้ ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด การซื้อ-ขายผมแท้ แม้กระทั่งการไว้ผมยาวเพื่อตั้งใจตัดขายก็เป็นเรื่องทั่วไปสำหรับสาวๆ แต่นั่นต้องเกิดจาก “ความยินยอม” ของเจ้าของเดิม แน่นอนว่า…ไม่มีใครนึกอยากจะไป “ตัดผม” จากบนศีรษะของสาวคนใดตามอำเภอใจได้อยู่แล้ว แต่ถ้าหากว่าช่อผมถูกขโมยมาจาก “ศพ” นั่นก็อีกเรื่อง…

ปกติแล้ว… “น้องปิ่น” จะไว้ผมยาวแค่เพียงประบ่า เนื่องด้วยน้องกำลังเรียนอยู่ปี 1 ที่มหาวิทยาลัยในกทม. พร้อมๆกับที่ต้องทำงานส่งเสียตัวเองเรียนไปด้วย เนื่องจากบิดาผู้เคยเป็นเสาหลักครอบครัวมาด่วนจากไปเมื่อไม่กี่ปีก่อน การเลือกที่จะไม่ไว้ผมยาว มันทำให้ปิ่นคล่องตัว กระฉับกระเฉงในการทำอะไรหลายๆอย่างมากกว่า ซ้ำไม่ต้องมานั่งดูแล นั่งรอเป่าผมให้แห้งเป็นครึ่งๆชั่วโมง

งานพาร์ทไทม์ที่ปิ่นทำนั้น เป็นงาน PR แนะนำและขายสินค้าในบู๊ทเล็กๆของห้างสรรพสินค้าหนึ่ง ด้วยความที่ปิ่นมีรูปร่างดี ผิวพรรณขาว หน้าตาน่ารัก พูดจาเก่ง ก็ไม่แปลกที่น้องจะไปด้วยสวยกับอาชีพนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งน้องได้รับมอบหมายให้ขายสินค้าตัวใหม่ ซึ่งเป็นบู๊ทผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผม แม้ว่าผมประบ่าดำขลิบเป็นเงาของปิ่นจะดูเหมาะกับเธอแค่ไหน แต่ด้วยตัวงานพรีเซนท์ ถ้าคนขายเข้ากับผลิตภัณฑ์ย่อมทำให้ผู้บริโภครู้สึกคล้อยตามมากกว่า

ไม่ว่าเรื่องนี้จะส่งผลต่อยอดขายจะจริงหรือไม่ ปิ่นก็ได้รับการแนะนำจากผู้จัดการให้ไปต่อผมมาอยู่ดี แม้ไม่ได้เป็นการบังคับก็ตาม แต่ในช่วงเวลาที่เธอไม่พร้อมที่จะเสี่ยงต่อการเสียงาน ปิ่นเลยตบปากรับคำไป ในบ่ายแก่ๆวันหนึ่งที่ไม่มีคาบเรียน ปิ่นไปเดินหาซื้อของในย่านตลาดการค้าของเบ็ดเตล็ด ที่พูดชื่อไปทุกคนโดยเฉพาะแม่ค้ารู้จักเป็นอย่างดี

ในทีแรกเธอไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาซื้อทันที จนกระทั่งเดินผ่านร้านขายช่อผมแฮร์พีซเล็กๆ อยู่ร้านหนึ่ง ร้านนี้มีขนาด 1 คูหา แต่มีช่อผมแบบต่างๆ ห้อยแขวนให้เลือกอยู่แน่นร้าน ทั้งผมเทียม ผมแท้ หลากหลายราคา ปิ่นใช้มือแหวกเลือกอยู่สักพัก ก็ไปสะดุดตากับเจ้ามัดผมยาวสีดำขลับ ความยาวประมาณ 30 นิ้ว ปิ่นลองยกขึ้นมาทาบดู คาดว่าเมื่อนำมาต่อแล้ว…คงจะได้ผมยาวเลยกลางหลังเธอพอดี เลยสอบถามกับแม่ค้าเจ้าของร้าน

“น้องตาถึงมากเลยน้าา ตัวนี้ผมแท้มาใหม่เลย พี่ว่าเหมาะกับน้อง”

“เท่าที่ดู เอ่อ…น้องเหมาหมด 6 มัดเลยแล้วกัน ปกติพี่คิด 3000+ แต่… อันนี้พี่คิด 1500 พอ”

ปิ่นไม่ได้เอะใจกับความแห้งผากเล็กๆในน้ำเสียง เว้นแต่ความรู้สึกที่คะยั้นคะยอขายเกินพอดีเล็กน้อย แต่เธอเองก็ชื่อได้ว่าทำงานค้าขาย การหว่านล้อมลูกค้าเป็นเทคนิคพื้นฐานอยู่แล้ว ในที่สุดเธอก็ซื้อมาในราคาที่ถูกกว่าท้องตลาด

หลังเสร็จจากงานพาร์ทไทม์ เธอกลับถึงบ้านราว 3 ทุ่มครึ่ง ปิ่นอาศัยอยู่กับน้าวิภา…คุณแม่ของน้อง คืนนี้เธอก็ทักทายแม่อย่างทุกครั้งที่ทำเมื่อกลับบ้าน ก่อนจะปลีกตัวไปอาบน้ำ ในขณะที่น้าวิภาเองก็รู้ว่าน้องมีภาระทั้งเรื่องเรียน และเรื่องงาน เธอจึงเตรียมกับข้าวกับปลาให้ลูกสาวคนเดียวเสมอ สิ่งที่แปลกไปอย่างเดียวในคืนนี้คือ คำถามของน้าวิภา…

“หนูเป็นเพื่อนปิ่นเหรอลูก… อ้าวๆ เข้ามานั่งข้างในก่อนสิ”

“อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน แม่ทำอาหารไว้เยอะเลย”

ปิ่นนิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอาผ้าขนหนู่นุ่งกระโจมอกแล้วโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ ทักไปหาน้าวิภาผู้เป็นมารดาของตน

“แม่… เมื่อกี้ แม่คุยกับใคร?”

กระทั่งน้าวิภาก็เล่าให้ปิ่นฟังว่า… เมื่อครู่ตอนจะปิดประตู เธอเห็นหญิงสาวผมสั้น ยืนอยู่แถวหน้าห้อง เข้าใจว่าเป็นเพื่อนลูกสาว เลยชวนเข้ามานั่งในบ้าน แต่ปิ่นยืนยันเสียงแข็งว่าเธอมาคนเดียว! อย่างไรก็ตามน้าวิภาก็ทึกทักไปว่า คงเป็นแขกที่มาเยี่ยมห้องข้างๆ หรือห้องไหนสักห้องแถวนี้กระมัง ตอนนี้เอง…ผู้หญิงคนที่ว่าก็หายไปแล้วด้วย

ระหว่างทานข้าวกันที่โต๊ะกลางห้องโถง ปิ่นก็เล่าเรื่องที่ตนซื้อมัดผมมา น้าวิภาก็ถามว่าซื้อมาทำไม ปิ่นก็ตอบว่าหนูได้งานขายบู๊ทผลิตภัณฑ์ดูแลเส้นผม ที่ทำงานเค้าอยากได้คนผมยาว จากนั้นปิ่นก็เดินถือมัดผมทั้ง 6 มัด ขึ้นทาบกับผมเธอให้น้าวิภาดู ประจวบเหมาะกับที่ด้านหลังโต๊ะทานข้าว มีกระจกบานใหญ่แขวนอยู่ บางสิ่งบางอย่างที่สะท้อนบนนั้น ทำให้น้าวิภาละสายตาชื่นชมลูกสาวไปมองกระจกด้วยสีน้าตกใจแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะหันหลังขวับไปมองรอบๆห้อง

“แม่! เป็นอะไร? นี่มันไม่สวยเหรอ?”

“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวหนูเองก็รีบเข้านอนเถอะ”

ไม่รู้ว่าน้าวิภาเห็นอะไร ตัวปิ่นเองก็ไม่ได้ติดใจสงสัย หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็พากันเข้านอน กระทั่งปิ่นตื่นมากลางดึก นาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลาตี 2 สาเหตุคงมาจากส้มตำปูปลาร้าเผ็ดมากที่เธอทานเมื่อกลางวัน ทำให้เกิดปวดท้องขึ้นมากระทันหัน เลยลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

ระหว่างที่เธอทำธุระอยู่นั่นเอง กระจกเหนืออ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ได้สะท้อนภาพผิดปกติบางอย่าง มันเป็นกลุ่มเส้นสายสีดำขลับค่อยๆไต่ตามผนังสีครีมดานหลัง ลงมาจากทางบนเพดาน ก่อนที่เธอจะทันได้นึกคิดอะไร เสียงกระซิบแผ่วเบา…แต่ลากยาวแหลม จนกังวาลในหูเธอถึงทุกวันนี้ก็ดังขึ้น

“อยาก~ผม~ยาว~เหรอออ… ทำ~ไม~มึงงง~ ไม่ไว้เองงงง !!”

ปิ่นสะดุ้งโหยง! รีบวิ่งออกจากห้องน้ำแทบไม่ทัน มองซ้ายมองขวาหาต้นเสียง แล้วตรงกลับไปที่ห้องนอนทันที ถึงเตียงก็โผเข้าหาน้าวิภา แต่กว่าจะรู้ตัวว่านั่นไม่ใช่ผู้เป็นมารดาของตน ก็เผลอกอดไปซะแน่น ร่างที่เมื่อครู่นอนตะแคงหันหน้าไปทางตรงข้ามกับปิ่น บัดนี้ค่อยๆบิดช่วงลำคอขึ้นไปหันกลับมาจ้องปิ่นเขม็ง นัยตาเป็นสีแดงกำปูดโปน ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงแหบในลำคอว่า…

“เอาผมกู…ไปทำมายยย เอาคืนมาาาาา”

สิ้นคำผีทวงของ หัวของผู้หญิงคนนั้นก็กลิ้งหลุนๆ หลุดออกจากบ่า ตกลงไปข้างเตียง ปิ่นที่เห็นทุกเหตุการณ์ทำได้เพียงแค่แผดเสียง ‘กรี๊ดดดด’ สุดแรง ราวกับลูกแมวที่ถูกปิดประตูตี เธอร้องอยู่สักพักเสียงก็ขาดหายไปในลำคอ บัดนี้ร่างของเธอทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงลงไปกองบนเตียง ในระหว่างที่เธอหมดสติสัมปชัญญะไป เธอก็ฝัน…

ในนิมิต…ปิ่นเห็นภาพบางอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นภาพบนถนนแห่งหนึ่ง ขณะที่หญิงสาวในชุดพนักงานออฟฟิศ กำลังข้ามถนนตรงทางม้าลาย แต่จู่ๆก็มีรถจักรยานยนต์จากไหนไม่ทราบ พุ่งเข้ามาชนเธอ ทางมาลายถูกย้อมด้วยสีแดงชาด ผู้หญิงคนนั้นก็สิ้นลมในทันที แล้วภาพก็เลือนหายไป…ปรากฏเป็นอีกภาพหนึ่งขึ้นมาแทน ร่างของผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเตียงในห้องที่คล้ายกับโรงพยาบาล ระหว่างนั้นก็มีมือใครบางคนยื่นเข้ามาบรรจงใช้กรรไกรคมกริบตัดผมเงาดำของเธอ ห่อนจะนำลงหย่อนลงไปในถุงพลาสติคซิปล็อค แล้วยื่นให้ผู้หญิงอีกคนหนึ่งรับไป

ในฝันปิ่นรู้สึกตัว กำลังมองภาพที่ฉายเป็นเหตุการณ์ราวกับกำลังชมภาพยนตร์ เธอคิดทบทวนสิ่งที่เห็นเมื่อครู่… หรือว่าช่อผมที่เธอพึ่งได้มาเมื่อช่วงบ่าย จะมีภูมิหลังที่มาที่ไปแบบนี้กันแน่ แต่ยังไม่ทันได้เข้าใจอะไรท่องแท้ จู่ๆร่างไร้วิญญาณของสาวผมยาว ที่บัดนี้ถูกตัดจนสั้นเสมอหู ลุกพรวดขึ้นมานั่งตรงทำมุมฉากกับเตียง พร้อมๆกับยกแขนขึ้นมาชี้นิ้วไปทางปิ่นที่ยืนดูอยู่

“ถูกต้อง! นี่เป็นผมของกู!”

ปิ่นสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียง เหงื่อกาฬไหลพลั่กโทรมกาย มองไปข้างๆพบน้าวิภายืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ข้างๆ น้าวิภานำสร้อยพระมาห้อยคอลูกสาว พร้อมกล่าวกับเธอ

“แม่ว่า…หนูต้องเอาผมไปคืนเค้าแล้วล่ะ เอาไปฟังที่วัดแล้วจุดธูปบอกเค้า”

“ท…ทำไมแม่รู้ล่ะคะ?” ปิ่นถามผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าระคนสงสัย

“ก็เมื่อกี้แม่ตกใจที่เห็นหนูร้องโวยวาย จนนึกว่าละเมอฝันร้าย แม่เลยลุกจะไปหยิบพระเครื่องกับฝ้ายผูกข้อมือมาคล้องให้หนู”

“จังหวะนั้นก็มีเสียงมาเคาะหน้าห้องเรา แม่ส่องออกไปทางบานเกล็ด ก็เจอผู้หญิงที่แม่เล่าให้ฟังเมื่อค่ำนั่นแหละ บอกกับแม่ว่า… ให้หนูเอาผมไปไว้ที่วัด ฝังดินในป่าช้า เค้าไม่ได้อนุญาตให้ใครเอาไป มันเป็นของของเค้า”

“ล…แล้ว แม่ตอบเค้าไปว่ายังไง”

“แม่กำลังจะเอ่ยปากถามต่อ จังหวะนั้นเค้าก็เดินลากขาหายไปจากหน้าประตูซะแล้ว”

สรุปคืนนั้นปิ่นกับแม่ก็ไม่ได้กลับไปนอนที่เตียงอีกเลย กระทั่งรุ่งเช้าก็พากันไปที่วัด บอกพระขอให้ทางวัดช่วยเหลือนำช่อผมดำเงายาว 30 นิ้ว ลงไปฝังดินในป่าช้า แล้วทำบุญถวายสังขทานกรวดน้ำให้หญิงผู้เป็นเจ้าของมัดผมตัวจริง โดยที่สุดท้ายก็ไม่ทราบว่าเธอเป็นใครมาจากไหน แต่ก็ดีแล้ว ที่ปิ่นและน้าวิภาไม่ได้เจอเธออีก ส่วนเรื่องผมยาว ปิ่นเลือกที่จะไปซื้อผมจากคนที่เลี้ยงผมไว้ขาย ตัดกันสดๆต่อหน้าไปเลยดีกว่า… เรื่องราวทั้งหมดก็มีเพียงเท่านี้

ขอบคุณที่มาเรื่องเล่าผี : ผู้ใช้เฟสบุ๊ค หาญ ใจสิงห์

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ของสมาชิกเว็บดังท่านนึง ถ่ายทอดเรื่องราวเอาไว้ในเว็บบอร์ดนั้น เรื่องเริ่มต้นจากการนอนบนเตียงไม้เก่า พอตื่นขึ้นมาก็ถูกวิญญาณที่ ‘หน้าเหมือนตัวเอง’ ตามติด ปรากฎว่าวิญญาณนั้นแท้จริงแล้วเป็นตัวเองเมื่อชาติก่อนที่ยึดติดกับปมบางอย่าง จนไม่ไปผุดไปเกิด

โดยส่วนตัวแล้ว เราไม่ได้เป็นคนที่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติหรือว่าผีสาง ไม่สิ เราไม่ได้ไม่เชื่อ แต่เพราะว่าตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นสักครั้งนี่นา จะให้รู้สึกกับเรื่องที่ไม่เคยพบเจอ มันก็ไม่สนิทใจ อย่างไรก็ตาม คืนนึงในช่วงปิดเทอมหน้าร้อน ความเชื่อของเราได้ถูกสั่นคลอนเป็นครั้งแรก

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน พี่ชายที่ปกติไม่ค่อยได้มีโอกาสพบปะกัน ตั้งแต่เขามีการมีงานแล้วแยกบ้านออกไป โทรมาหาเรา พี่ชายเรามักจะชอบไปซื้อที่ดินหรือบ้านมือสองถูกๆ มาปรับปรุงใหม่ หรือที่ปัจจุบันนิยมเรียกกันว่า “รีโนเวท” นั่นแหละ เรื่องที่โทรมาในวันนั้นคือจะชวนเราไปดูบ้านที่พึ่งซื้อเป็นเพื่อน

เป้าหมายปลายทางอยู่ในต่างจังหวัด บอกตามตรงว่า…ถึงแม้เราจะว่างๆอยู่ก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้พิศมัยกับกิจกรรมอย่างการไปเยี่ยมชมบ้านมือสองเก่าคร่ำครึ หากแต่สิ่งที่เราคาดหวังคือของแถมต่างหาก การได้ไปเที่ยวต่างจังหวัด พักผ่อนทานของอร่อย คงช่วยเยียวยาความน่าเบื่อของวันหยุดยาวได้บ้าง

บ้านหลังที่ว่านี้ มีลักษณะเป็นบ้านไม้ทรงไทยยกสูง อย่างกับออกมาจากหนังพีเรียด เราค่อนข้างแปลกใจอยู่เหมือนกัน ที่นี่ไม่ได้ดูแย่อย่างที่คิด พอถามพี่ชาย พี่ชายก็บอกว่า หลังนี้ไม่ได้จะซื้อมาขายต่อทำกำไร แต่ตัวเองอยากได้ไว้ใช้เป็นบ้านพักตากอากาศของครอบครัวเรา หืมม…พี่ชายที่ร้อยวันพันปีจะโผล่หน้ามาสักที ก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน

ระหว่างเดินชมห้องต่างๆพบว่า มีห้องนอนอยู่ 4 ห้อง ส่วนใหญ่ในห้องก็ดูโล่งๆ เนื่องจากยังไม่ได้ปรับปรุงตกแต่ง แต่ 1 ในนั้นมีเตียงนอนไม้ตะเคียนขนาดใหญ่ ที่ประดับด้วยลวดลายแกะสลักที่พนักหัวเตียง และปลายเตียง แม้มันจะเป็นของเก่าที่ปกติแล้วเราไม่ได้มีรสนิยมชมชอบอะไรทำนองนี้ แต่เตียงไม้หลังนั้นมีเสน่ห์ดึงดูดเราอย่างบอกไม่ถูก

“ได้ยินมั้ยๆ เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดเลยนะ เดี๋ยวเราจะกลับกันแล้ว”

เสียงพี่ชายดังมาจากข้างๆ ทำให้เราสะดุ้งตื่น เราเผลอหลับบนเตียงไม้ที่ว่านั่นไปตอนไหนก็ไม่รู้…ระหว่างที่พี่ออกไปซื้อของกินแล้วทิ้งเราไว้ที่บ้าน นอนลงไปทั้งที่พื้นมันแข็ง อย่างไรก็ตาม คงต้องขอบคุณเสียงปลุกที่แสบโสตประสาท เพราะเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เราพึ่งจะฝันแปลก แปลกมากๆ แต่พยายามจะตื่นยังไงก็ไม่ตื่น

เราเล่าเรื่องความฝันนี้ให้ครอบครัวฟังในภายหลัง ไม่ใช่หลังกลับจากทริปนั้นทันที แต่เป็นหลังจากที่เราเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล บางอย่างที่เราอาจ “บังเอิญ” นำติดตัวกลับมาด้วย คืนนั้นเราเข้านอนตามปกติที่บ้าน แต่แล้วก็รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก จะว่าไปมันก็เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่เรามั่นใจว่าคราวนี้ไม่ได้ฝันแน่ๆ เรารู้สึกได้ถึง “แรงกดทับที่มองไม่เห็น” เราพยายามจะลุกขึ้นนั่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี อย่าว่าแต่นั่งเลย ขยับสักเซ็นยังไม่มี แถมยิ่งพยายามฝืนเท่าไหร่ มันยิ่งเจ็บมากขึ้น เหมือนมีใครมานั่งทับเราไว้

ครั้งแรกก็เข้าใจว่าคงเป็นอาการเหน็บชา หรืออาจจะปลายประสาทอักเสบ แต่หลังจากคืนนั้นมาก็มีอาการแบบนี้เกิดขึ้นอีกหลายครั้ง จนเริ่มจะเอนเอียงไปทางเรากำลังถูกผีอำรึเปล่า ย้อนกลับไปเรื่องความฝันที่บ้านหลังนั้น ฝัน…ที่ประหลาดเอามากๆ ในซีนนั้นเราฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนหนุนอยู่บนตักของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง พอเราจ้องมองดูชัดๆก็รู้สึกใจหาย เพราะคนที่นอนอยู่ดูมุมไหนมันก็คือ…ตัวเราเองชัดๆ ในชุดเดียวกันกับที่สวมไปบ้านหลังนั้น แต่สิ่งที่ทำให้เราแทบช็อคคือใบหน้าของผู้หญิงที่นั่งต่างหาก ใบหน้าของเธอเหมือนคนที่นอนอยู่ราวกับแกะสลักขึ้นมาจากช่างคนเดียวกัน ใช่แล้ว…หน้าเธอคนนั้นก็เหมือนเราไม่มีผิด!

หลังเราเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ทางครอบครัวก็เริ่มมีอาการวิตกกังวล โดยเฉพาะเมื่อมันเกิดขึ้นหลังจากที่เรามีอาการคล้ายถูกผีอำ แต่ตัวละครที่เข้ามามีบทบาทเพิ่มขึ้นหลังจากนี้คืออาของเพื่อนเราเอง เรื่องมันเริ่มจากที่แม่เราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนสนิทของเราฟัง จริงๆแล้วแม่ก็แค่เป็นห่วงเลยอยากให้ช่วยดูๆเราด้วย วันหนึ่งกิ่งก็พาเราไปหาอาของกิ่งที่บ้าน ถึงแม้ตามศักดิ์แล้วจะเป็นอาแท้ๆของกิ่ง แต่ด้วยความที่อายุอานามยังไม่มากนัก และความสนิทสนมประมาณหนึ่ง เราเลยเลยอาของกิ่งว่าพี่แทน…

พี่เนมบอกว่า…พี่รู้จักอาจารย์ที่นับถืออยู่ท่านนึง เป็นผู้เชี่ยวชาญไสยเวท หรือจะเรียกว่าหมอผีก็คงจะได้ อาจารย์ท่านนี้อยู่ที่สุรินทร์ ซึ่งอำเภอนี้มีอาณาเขตติดกับประเทศเพื่อนบ้าน เรียกได้ว่าเป็นละแวกชุมนุมของผู้วิเศษเหมือนกับตรอกไดแอคกอน ในแฮร์รี่พอตเตอร์เลยทีเดียว

บอกตามตรงว่า…ถ้าเป็นเมื่อก่อนเราคงไม่สนใจ อันที่จริงเราไม่ชอบแม้แต่ดูดวงด้วยซ้ำ แต่สถานการณ์ที่เจอตอนนี้ มันคงเกินจุดที่จะแบกรับคนเดียว อย่างไรก็ตาม เราเองก็ไม่สะดวกที่จะเดินทางไปไกลขนาดนั้น พี่เนมเลยบอกว่า เดี๋ยวให้เป็นธุระของเค้าเอง เราเองก็แบ่งรับแบ่งสู้ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อดสงสัยไม่ได้ว่า แค่คุยทางโทรศัพท์ บอกชื่อ-นามสกุล วันเดือนปีเกิด มันจะช่วยได้จริงหรือ? แต่พี่เนมยังคงยืนยันว่เสียงแข็งา…ที่นี่คือฮอกวอร์ตเมืองไทย เราเองก็ลำบาก คงต้องหวังพึ่งอย่างเดียว

หลังจากนั้น เราเองยังมีอาการผีอำอยู่อย่างต่อเนื่อง มีช่วงนึงเราเลือกที่จะเปลี่ยนเวลานอน คือนอนตอนกลางวัน ตื่นกลางคืนแทน แต่ที่แย่คือมันก็อำเราได้แม้แต่กลางวัน หนักเข้าก็เริ่มได้ยินเสียงเรียก “ชื่อเรา” ดังมาจากใต้เตียง ช่วงนั้นเลยเป็นช่วงที่เราแม่นคาถาชินบัญชรมาก มากขนาดที่ว่าแรปแบบใส่บีตเป็นเพลงได้ เพราะต้องท่องทุกครั้งเวลามีอาการ

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ มีสายที่ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา… เป็นอาจารย์จากตรอกไดแอคกอนนั่นเอง

“เอาล่ะ หมอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดมาแล้ว หนูฟังดีๆนะ สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้อาจจะเชื่อยาก แต่มันคือความจริง”

“ค่ะ” เรารับฟังอย่างว่าง่าย

“เหตุการณ์ที่หนูประสบอยู่ มันคือการ…นอนทับที่ตัวเองตาย ที่ที่หนูเคยใช้ลมหายใจสุดท้ายเมื่อชาติที่แล้ว”

“เตียงที่หนูไปนอนในบ้านที่ต่างจังหวัดนั่นไง ชาติที่แล้วหนูเคยตายตรงนั้น แต่วิญญาณของหนูยังสถิตย์อยู่ในเตียงนั่นมาถึงปัจจุบันเพราะคำสัญญา”

“ว่าไงนะค?! แล้วหนูไปสัญญาอะไรกับใคร”

“หนูสัญญากับตัวเองและคนรัก คนรักหนูไปรบในสงครามแล้วไม่ได้กลับมา หนูเลยตั้งจิตอธิษฐานอย่างแรงกล้า ว่าหนูจะอยู่ที่นี่ ตรงนี้ รอจนกว่าเค้าจะกลับมาพบกันอีก”

“เดี๋ยวนะคะ แล้ว…พอตายในชาติที่แล้ว แล้ววิญญาณไม่ได้ไปผุดไปเกิดเป็นหนูเหรอ??”

“วิญญาณบางคนมีได้มากกว่าหนึ่งนะ ดวงจิตมีได้มากกว่าหนึ่งดวง หนูรู้จักโรคหลายบุคลิกที่ฝรั่งเค้าเรียกว่า มัลติเพิ้ล เพอร์ซันนอล ดิสซอเดอร์มั้ยล่ะ? นั่นแหละเหตุผล”

“โอเค สมมติว่าวิญญาณอีกดวงของหนูอยู่ตรงนั้น แล้วเค้าต้องการอะไรจากหนู”

“เค้ารอแฟนเค้ามานับศตวรรษ การที่หนูไปนอนตรงนั้น มันเหมือนเป็นทริกเกอร์ทำให้เค้าตื่นขึ้นมา บางที…เค้าอาจจะอยากได้กายหยาบไปหาแฟนของเค้า”

“ที่ผ่านมาหนูมีแฟน ก็รักๆเลิกๆ หมอพูดถูกมั้ย? หนูคบกับใครก็ต้องเลิกทุกราย ทุกอย่างมันเพราะพันธนการจากอดีตชาตินี่แหละ ที่สำคัญคือเค้าเจอแฟนเค้าในชาตินี้แล้ว”

บอกตามตรง…ฟังจบเราก็ช็อคไปเลย นี่เรากำลังดูละครหลังข่าวอยู่รึเปล่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจอกับนตัว ได้ยินกับหูมาหลายสัปดาห์ เราคงคิดว่า…หมอนี่เป็นนักต้มตุ๋นไปแล้ว อย่างไรก็ตามเราก็พยายามจะสอบถามถึงวิธีแก้ไข อาจรย์บอกว่า…ความมุ่งมั่นเค้าแรงกล้ามาก เค้าไม่ยอมไปจากเราง่ายๆแน่ เค้าก็คือเรา เราก็คือเค้า เพียงแต่มาจากคนละห้วงเวลา ห้วงมิติ ห้วงจักรวาลกัน มันตัดกันไม่ขาด

อาจารย์บอกว่าลำดับแรก ให้ไปไหว้พระ 9 วัด อธิษฐานขอถอนคำสัญญาจากชาติที่แล้ว คำมั่นใดๆที่เคยสัญญาจากชาติใด พบใด ชาตินี้เราไม่ได้รับรู้ด้วย ขอแคนนเซิลให้หมด จากนั้นให้ไปปฏิบัติธรรมห่มขาว อย่างต่ำ 7 วัน เราต่อรองกับอาจารย์ ขอเป็นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร ไม่ได้เหรอ แต่อาจารย์บอกว่า… “เค้าไม่ได้มาเพื่อต่อรอง” บุญธรรมดาเค้าไม่ยอมรับไปหรอก

เราไปปฏิบัติธรรมตามคำแนะนำที่วัด ก็รู้สึกได้ว่าอาการผีอำเราตอนนอนเริ่มหายไป แต่ในระหว่าง 7 วันก็พบเจอเหตุการณ์แปลกๆบ้าง เช่น เห็นเงาดำตะคุ่มแอบมองมาจากหลังต้นไม้บ้าง หรือบางทีเวลาที่ส่องหรือเดินผ่านกระจก เรารู้สึกเหมือนกับว่า ภาพที่สะท้อนบนนั้น ไม่ใช่ตัวเรา มันมีบางอย่างที่ขัดๆอยู่เล็กๆ

กระทั่งวันแห่งพันธะสัญญามาถึง เย็นวันนั้นพี่เนมโทรศัพท์มาหาเราแต่ไม่ได้รับ มีมิสคอลขึ้นมา 4-5 สาย ดูเหมือนจะมีเรื่องด่วน บางทีอาจจะเป็นความคืบหน้าจากอาจารย์ก็ได้ เราเลยโทรกลับไป

“พี่ไปคุยกับอาจารย์ที่สำนักมาแล้วนะ อาจารย์ทำพิธีเรียกดวงวิญญาณของผู้หญิงคนนั้นมาหา”

“ยังไงคะ เรียกมาพบได้ด้วยเหรอ”

“เรารู้จักกุมารทองใช่ไหมล่ะ อาจารย์ท่านมีบริวารมาก ท่านก็ให้น้องๆพวกนั้นไปตามตัวมา”

มันก็คงจะเหมือนกับเอลฟ์ประจำบ้านล่ะมั้ง…อย่างไรก็ตาม เราไม่ได้ตอบอะไร แต่ฟังต่อ

“แล้วรู้มั้ยว่าพี่เจออะไร ผู้หญิงไงล่ะ ผู้หญิงคนนั้น…หน้าตาเหมือนเราอย่างกับแกะ”

ใช่จริงๆสินะ มีตัวเรา “อีกคนนึง” มาปรากฎตัวบนโลกนี้ แต่สิ่งที่ชวนตะลึงมากกว่านั้นคือ หลังจากผู้หญิงคนนั้น…ตัวเราเองอีกคนมานั่งอยู่ในตำหนัก ก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ แล้วบอกว่า…

“กูทนรอ รอของกูมาตั้ง 290 ปี จะมาให้กูไปเหรอ…ไม่มีทาง!”

“ทำไมเอ็งต้องหาทางผลักไสกูด้วย ไม่ใช่เอ็งเหรอที่สัญญากับกูไว้ ว่าจะรักกูคนเดียว จะกลับมาหากู…”

“บุญเบิญอะไร…กูไม่เอาทั้งนั้น ไม่เอาทั้งน้านนน”

แล้วเทียนทุกเล่มก็ดับพรึ่บพร้อมๆกัน กระทั่งลูกศิษย์อาจารย์ฉายไฟส่องเข้ามา จึงเห็นว่าตัวเราอีกคนหายไปแล้ว

มันช่าง “บังเอิญ” อะไรขนาดนี้ หรือความจริงแล้วมันเป็นชะตากรรม ถึงตรงนี้ความจริงก็ปรากฏ ผู้ชายที่เคยสัญญากับตัวเราเมื่อชาติที่แล้ว คนรักที่ตัวเราอีกคนรอคอยมานานเกือบ 3 ศตวรรษ คือ…พี่เนมนี่เอง

หลังจากนั้นเราปรึกษากันได้ความว่า ต้องทำบุญใหญ่ให้เค้าโดยที่ทั้งเรากับพี่เนมเป็นเจ้าภาพร่วมกัน ทำบุญร่วมกัน …