สยองสแควร์

เรื่องเล่าสยองขวัญ กระทู้ผีพันทิป นี้มาจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 2279458 สาวมัธยมปีที่ 5 เล่าถึงประสบการณ์ที่ตนได้มีโอกาสแสดง “รำกฤษฎาภินิหาร” ในวันเปิดตัวอาคารใหม่ที่โรงเรียน โดยปกติการแสดงชุดนี้จะรำกันเป็นคู่ แต่ในการแสดงวันนั้นกลับมีบุคคลปริศนาที่ไม่ครบคู่ โผล่ออกมารำร่วมกับพวกเธอ ที่ซึ่งมีพยานรู้เห็นกันทั้งโรงเรียน

เรื่องเล่า กระทู้ผีพันทิป นางรำคนที่ 3

สำหรับเรื่องราวที่นำมาเล่าในวันนี้ เป็นเรื่องเล่าสยองขวัญที่เราเจอมากับตัว ในช่วงม.5 เราได้เป็นส่วนหนึ่งของการแสดงในพิธีเปิดตัวอาคารเรียนหลังใหม่ที่พึ่งสร้างเสร็จ โดยในส่วนของการแสดงมีอยู่หลายชุด หนึ่งในนั้นคือการ “รำกฤษฎาภินิหาร” ซึ่งเป็นเรากับเพื่อนสาวกระเทยอีกนางหนึ่งรำคู่กัน โดยปกติเราเองก็มีความเชื่อในสิ่งที่เรียกว่า “พ่อแก่” ซึ่งเปรียบเสมือนครูบาอาจารย์สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพ หากทำอะไรไม่ถูกต้องก็จะยกมือไหว้ขอขมาแก่ท่านเสมอ

อย่างไรก็ตาม มีอะไรบางอย่างที่เรารู้สึกไม่สบายใจ บางอย่างที่ทำให้รู้สึกกังวลกำลังก่อตัวขึ้น เวลาที่ไปซ้อมรำกฤษฎาภินิหารทุกครั้งที่ห้องนาฏศิลป์ แต่พอหันไปมองเพื่อนกระเทย นางกลับดูเฉยๆ เราก็พยายามจะบอกตัวเองว่าคงคิดมากเกินไป ห้องที่ว่านี้จะมีลักษณะเป็นห้องที่กรุล้อมรอบไปด้วยบานกระจกขนาดใหญ่ทั่วทุกทิศ โดยที่ด้านหลังของห้องจะมีแท่นวางองค์พ่อแก่ ชฎาต่างๆ และมีหุ่นพระหุ่นนางอยู่เคียงกัน ทุกครั้งที่เรามาซ้อมบรรยากาศค่อนข้างจะวังเวง เนื่องจากนักเรียนชั้นมัธยมปลายนั้นเลิกเรียน 5 โมงเย็น กว่าจะได้ลงมาซ้อมที่ห้องนาฏศิลป์ เด็กๆรุ่นน้องที่ซ้อมเสร็จก่อน ก็พากันกลับบ้านหมดแล้ว

ในเย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน เราลงมาซ้อมคนเดียว ขณะที่ซ้อมรำไปอยู่นั้น ก็รู้สึกขนลุกพิกลเหมือนกับว่ามีใครอีกคนกำลังจ้องมองมาทางเราอย่างเงียบๆ เวลาที่ขยับตัวหรือคอเอี้ยวไปมา หางตาก็เหมือนจะเหลือบไปเห็นคล้ายกับใครบางคนมายืนรำอยู่ข้างๆ แว่บไปแว่บมา จนพาลให้คิดว่าความเหนื่อยล้าคงทำให้ตาฝาด กระทั่งเพื่อนกระเทยเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วทักถามอย่างประหลาด… “เมื่อกี้ครูมาช่วยดูการซ้อมให้เหลือ มองเข้ามาจากข้างนอก เห็นรำท่าเดียวกันเลย” เท่านั้นแหละเหงื่อทุกเม็ดในร่างเราก็พร้อมใจกันผุดออกมาท่วมตัว จนดูเหมือนเดื่อนมันจะสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางเราไม่ดี จึงได้พากันยุติการซ้อม

และแล้ววันที่ต้องขึ้นแสดงก็กำลังจะมาถึง คืนก่อนที่จะถึงเช้าวันแสดงเราตั้งใจที่จะเข้านอนแต่หัวค่ำเพื่อจะรีบตื่นแต่เช้ามืด ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่นไม่รู้แน่ชัดว่ากี่โมงกี่ยาม เราลุกงัวเงียขึ้นมาแล้วพบว่าหน้าต่างบานหนึ่งถูกเปิดทิ้งเอาไว้ และแสงจากด้านนอกได้สาดส่องเข้ามาตกที่กลางห้อง แต่ที่แปลกจนทำให้ตาสว่างเป็นปลิดทิ้งก็คือเงาที่ฉายอยู่บนแสงนั่น มันดูคล้ายกับนางรำในชุดทรงเครื่องกำลังหักงอแขนเป็นวงตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางห้อง บอกตรงๆว่าขนลุกเลยค่ะ นึกอะไรไม่ออกก็ต้องพึ่งบทสวดสุดคลาสสิคอย่าง “นโมตัสสะ” สามจบแล้วรีบมมุดใต้ผ้าห่มทันที

กระทั่งเช้าตี 5 ก็ออกจากบ้านเพื่อที่จะรีบไปเตรียมตัวแต่งหน้าทำผมที่โรงเรียน ขณะจะออกจากบ้านนั่นเอง หมาเจ้ากรรมก็พากันหอนระงมดั่งสนั่นราวกับนัดกันมาตั้งแต่หัวซอยยันท้ายซอย ในเวลาแบบนี้ยิ่งทำให้ใจคอไม่ดี ในที่สุดเราก็ไปถึงโรงเรียนและตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย ตอนนี้อยู่ในชุดขนาดเต็ม สำหรับชุดในการแสดงนี้ หากใครอยากลองนึกภาพตาม ให้ดูอ้างอิงจากชุดแสดงเป็นนางสีดาจากรามเกียรติ์ดู เป็นลักษณะใกล้เคียงแบบนั้น อย่างไรก็ตาม เรารู้สึกไม่สบายตัวแปลก แน่นจุกอยู่แถวหน้าอก ทั้งๆที่ชุดก็ไม่ได้เล็กหรือคับแต่อย่างใด จนเพื่อนกระเทยที่ต้องรำคู่กันมาพูดเปรยๆว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ขอให้อยู่รำให้จบตลอดรอดฝั่งนะ” ดูเผินๆก็เหมือนคำให้กำลังใจกัน แต่ก็แอบแฝงอะไรที่ชวนลึกลับอยู่ในที

ในที่สุดเวลาเริ่มการแสดงก็มาถึง เวลาเก้านาฬิกาที่ซึ่งเป็นเวลาพิธีเปิดตามกำหนดการ การแสดงชุดแล้วชุดเล่าต่างผ่านพ้นไปด้วยดี จนมาถึงชุดของเรา เราพยายามตามที่ซ้อมมาอย่างเต็มที่ที่สุด จนกระทั่งผ่านไปได้สักพักหนึ่ง เราก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง อะไรที่ว่านั่นคือการที่มีนางรำอีกคนขึ้นมารำด้วยบนเวที! แม้จะมองไม่เห็นกะตา แต่ต้องมีคนที่ 3 อยู่บนเวทีวันนั้น และไม่ว่าเสียงอึกทึกและเสียงจากเครื่องดนตรีจะดังสนั่นเพียงใด เรายังคงได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของใครคนนั้นอยู่ข้างหูเสมอ จนทำให้มือไม้ชักจะเย็นชาขึ้นมา เพื่อนที่รำคู่กันก็เอ่ยขึ้นมาว่า…ให้พยายามเข้านะ จนกว่าจะจบ กระทั่งเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการแสดง มีอยู่จังหวะหนึ่งที่เราเผลอเอี้ยวหัวผิดทาง จู่ๆก็มีเสียงกระซิบแหวกอากาศและเสียงดังรอบข้างเข้ามา “ตั้งใจ..รำหน่อยสิ..” พร้อมกันนั้นก็มีแรงบางอย่างที่มองไม่เห็นค่อยๆดัดหัวเราให้เอียงกลับไปในทิศทางที่ถูกต้องช้าๆ…. ถึงตอนนั้นก็แทบจะกลั้นความสั่นไว้ไม่อยู่แล้ว แต่ในที่สุดทุกอย่างก็จบลงด้วยดี มีเพียงเรานั่นเองที่ทรุดลงไปกับพื้น จนสตาฟท์รอบๆต้องหามลงมาจากเวที

กระทั่งอาจารย์ได้เข้ามาดูอาการ พร้อมๆกับที่เพื่อนคู่รำก็ตามมาสมทบ อาจารย์สอบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เพื่อนกระเทยชิงตอบแทนขึ้นทันควัน “อาจารย์…มีใครก็ไม่รู้ขึ้นมารำกับพวกเราด้วย” พอได้ฟังแบบนั้น เราถึงกับตาโพลงแล้วถามขึ้นด้วยตกใจ ว่ามีคนเห็นเหมือนกันด้วยเหรอ?

“เออสิ เราเห็นเขาในชุดไทยเดินตามตั้งแต่ช่วงแต่งตัวกันแล้ว กระทั่งถึงเวลาแสดง เขาก็ขึ้นไปรำข้างๆแกร บางจังหวะก็เหมือนประคองรำไปด้วย”

ยิ่งฟังก็ยิ่งสยอง วันนั้นเราไม่เป็นอันทำอะไร กลัวจนตัวสั่นจนต้องโทรให้แม่มารับกลับ อย่างไรก็ตาม เรามาโรงเรียนได้ตามปกติในวันถัดมา มีอาจารย์ท่านหนึ่งที่ได้ชมการแสดงเมื่อวานเจอเราแล้วก็ทักขึ้นว่า…
“ปกติกฤษดาภินิหารเค้ารำกันเป็นคู่ไม่ใช่หรือ ทำไมงานเมื่อวานมีกัน 3 คน ??”
เราเองก็อยากจะถามเหมือนกันว่าทำไม แล้วเธอคนนั้นเป็นใคร… หลังจากนั้น เราก็ชวนเพื่อนที่รำคู่กันไปทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้ผู้หญิงคนนั้น ขอขมาลาโทษหากได้ล่วงเกินสิ่งใดไป อย่างไรก็ตามหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น เราต้องทำใจอยู่พักใหญ่กว่าจะกล้าเข้าห้องนาฎศิลป์ได้ โชคยังดีที่ตั้งแต่คราวนั้น ก็ไม่เคยเจออะไรแบบนั้นอีกเลย อาจารย์และพี่ๆน้องๆชาวนาฏศิลป์เชื่อกันว่าวิญญาณผู้หญิงคนนั้น คงปรารถนาให้การแสดงของเราออกมาดี อย่างไม่ผิดพลาด จึงมาคอยช่วยเหลือมากกว่าจะมีเจตนาไม่ดี

ขอขอบคุณที่มากระทู้ผีพันทิป : https://pantip.com/topic/34965979

อ่านเรื่องผี เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

เรื่องเล่านี้มีฉากหลังเป็นหอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แถวศาลายา ซึ่งมีนักศึกษามาใช้บริการเช่าพักกันมาก เรื่องผี พันทิป เรื่องนี้ สมาชิก Pantip หมายเลข 2255784 ได้ออกมาเล่าประสบการณ์ชวนสยองในช่วงเดือนมี.ค.ที่ผ่านมา ว่าการได้เข้าไปพักในห้องหนึ่งของหอนั้น ต้องพบเจอกับเรื่องอะไรที่สุดสะพรึงบ้าง

เรื่องผี พันทิป ในหอพักเรื่องนี้มีอยู่ว่า…

เรื่องเล่าสยองขวัญ กระทู้ผีพันทิป เรื่องนี้ มันเริ่มมาจากครั้งที่ผมกับแฟนได้ย้ายที่พักอาศัยไปอยู่ที่หอพักแห่งใหม่แถวศาลายา โดยหอที่ว่าอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ดังนั้นจึงมีบรรยากาศเป็นเหมือนหอพักนักศึกษากลายๆ เนื่องด้วยราคาที่ไม่แพงมากนัก จึงมีนักศึกษาจากสถาบันที่ว่าเช่าที่นี่อยู่มาก น่าเสียดายอยู่นิดหน่อยที่ว่าหอนี้ไม่มีคนรู้จักกับผมอยู่เลย อย่างไรก็ตามเรื่องแปลกมันก็เริ่มขึ้นตอนที่เราย้ายข้าวของเข้าไปที่ห้องในหอใหม่ หลังสาละวนอยู่กับการจัดแจงข้าวของและกวาดถูพื้น เราไปพบกับ “เหรียญ 10 บาท” จำนวนหนึ่งวางเรียงรายที่ใต้เตียงนอน หลังจากนำออกมานับๆดูพบว่ามีจำนวน 18 เหรียญ อย่างไรก็ตาม อาจจะเนื่องด้วยที่เราทั้งคู่เป็นคริสตศาสนิกชน เลยมองข้ามในแง่ของไสยศาสตร์แบบไทยๆไป (มาทราบความหมายในภายหลังว่า มันคือเงินสำหรับซื้อที่จากคนตาย) ด้วยความที่ไม่ได้เอะใจ สุดท้ายก็นำเหรียญเหล่านั้นไปหยอดเครื่องซักผ้าอัตโนมัติใต้หอโดยไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องเล่าผีสุดหลอน

หลังเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วก็ไม่ได้เจออะไรแปลกๆ แต่แล้ววันหนึ่งขณะกำลังนอนอยู่ที่เตียง ในสภาวะที่กึ่งหลับกึ่งตื่น จะว่าเป็นฝันก็อาจจะใช่…แต่ ภาพมันดูสมจริงราวกับสิ่งที่เห็นมันเกิดขึ้นตรงหน้า มีร่างผู้หญิงนางหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน กำลังอยู่ที่ปลายเตียง! ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะสื่อสารอะไรบางอย่าง แต่ฟังไม่ได้ศัพท์เลยสักคำ โดยพูดออกเสียงซ้ำไปซ้ำมาอยู่พักหนึ่ง ในขณะที่ผมเองกลับไม่ได้ตกใจอะไร แต่พยายามถามและทำความใจ จู่ๆเธอก็หยุดพูด ลุกขึ้นแล้วพุ่งตัวเจ้ามาที่ผม! ผมเลยตกใจจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า เมื่อกี้ตัวเองฝันไป

แต่เรื่องยังไม่จบเพียงเท่านั้น ขณะที่ผมกำลังพยายามจะหลับต่อ ตาก็ไปสะดุดเข้ากับภาพสะท้อนจากกระจกบานใหญ่ที่ตู้เสื้อผ้า ซึ่งมันกำลังสะท้อนภาพของฝั่งตรงข้าม ทำให้มองเห็นพื้นที่ส่วนห้องน้ำซึ่งผนังอยู่ติดกับเตียงด้านที่ผมนอน สิ่งที่ดึงดูดสายตาผมก็คือ มือนิรนามข้างหนึ่งที่เกาะขอบประตูห้องน้ำ โผล่ออกมาให้เห็นนิ้วมือซึ่งระบุไม่ได้ว่าหญิงหรือชายในความมืดสลัว แล้วกำลังเกร็งนิ้วและต้นแขนที่หลบเข้าไปด้านหลัง คล้ายกับพยายามที่จะตะเกียกตะกายออกมาให้พ้นจากประตูห้องน้ำที่ว่านั้น! ผมสะดุ้งลุกขึ้นแล้วรีบกระโจนไปเปิดไฟห้องน้ำดูทันที แต่กลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า ขณะเดียวกันกับที่แฟนซึ่งยังนอนอยู่บนเตียงทักถามขึ้น ผมได้แต่กลบเกลื่อนไปว่า ตัวเองปวดท้องหนักและรีบจะเข้าห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้รู้ แฟนผมเป็นคนกลัวเรื่องเล่าผีมากๆ

กระทั่งคืนถัดมาคืนหนึ่ง ผมก็ฝันประหลาดเหมือนกับครั้งก่อน แล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเหมือนเดิมไม่มีผิด ตอนนั้นราวตีสองได้ ผมมองไปทางกระจกที ห้องน้ำที ด้วยคิดว่าจะมีมือปริศนาโผล่ออกมาอีก แต่ก็ไม่มีกระทั่งเริ่มสังเกตความผิดปกติบางอย่างขึ้นที่ผ้าม่านริมหน้าต่าง มันพริ้วไหวแปลกๆ ทั้งๆที่หน้าต่างปิดสนิท แล้วจู่ๆมันก็ค่อยนูนขึ้น คล้ายกับมีอะไรดันขึ้นมาจากหลังผ้าม่าน จนในที่สุดก็เห็นชัดว่ามันเป็นรูปร่างคล้ายใบหน้าคน! ผมสตั๊นท์ไปเลยเมื่อเห็นรอยที่ว่าจนนอนไม่หลับ ครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่อย่างนั้นด้วยความระแวงจนเช้า จนได้ไปเล่าเรื่องผีนี้ให้เพื่อนฟัง ก็ได้คำแนะนำมาว่าให้นำสิ่งของวัตถุบูชาที่นับถือไปไว้ใต้หมอนตอนนอน ซึ่งในที่นี้ผมเลือกเป็นไม้กางเขนศักดิ์สิทธิ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจออะไรแปลกๆอีก

แต่ เรื่องผี พันทิป เรื่องนี้ยังคงดำเนินต่อไป จนเหตุการณ์ครั้งถัดมานั้น มันเกิดขึ้นในวันที่ผมและแฟน ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านในช่วงวันหยุด ซึ่งมีเพื่อนที่เป็นนักดนตรีคนหนึ่งมีงานต้องมาเล่นใกล้กับมหาวิทยาลัย จึงมาขอรบกวนนอนที่ห้องผมคืนนึง สำหรับผมแล้วยินดีด้วยซ้ำ จะได้มีคนช่วยดูห้องให้ ทำให้เราได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านอย่างสบายใจ แต่แล้ว…กลางดึกคืนนั้นเองที่มีสายโทรศัพท์จากเพื่อนคนนี้ดังขึ้น ผมดูเวลาปรากฎว่าตีสาม มันเรื่องด่วนอะไรถึงขนาดต้องโทรมาในเวลาแบบนี้ ทันทีที่ผมรับสายก็รับรู้ได้ถึงความกระอักกระอ่วนใจที่จะพูดของเพื่อน คล้ายกับไม่แน่ใจว่าจะพูดหรือควรพูดดีหรือเปล่า บางทีอาจจะไม่มั่นใจในสิ่งที่เจอหรือเห็นมาด้วยซ้ำ จนในที่สุดเหมือนตัดสินใจได้แล้ว เลยบอกว่า “เรื่องนี้..ไว้คุยตอนเช้าดีกว่า” ก็เลยตัดบทจบแต่เพียงแค่นั้น แม้ผมจะพอเดาได้ว่าเรื่องอะไร แต่ก็เห็นด้วยสุดๆว่าเรื่องนี้…ควรคุยกันตอนเช้าแล้ว

กระทั่งเช้านั้นเพื่อนผมก็โทรมา แล้วเริ่มเล่าให้ฟังยาวเหยียด โดยจับใจความได้ว่า… เมื่อคืนเพื่อนคนนี้กลับมาจากเลิกงานเล่นดนตรีแล้ว ก็อาบน้ำและเข้านอนตามปกติ จนกระทั่งมาตื่นเอาตอนที่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเคาะกับประตูกระจกทางระเบียงด้านหลัง แต่พอลองไปชะโงกดูก็ไม่เห็นอะไร เสียงก็เงียบไป บางทีอาจจะเป็นเสียงนกที่มาทำรังแถวนั้น หรืออาจะแมวก็ได้ แต่พอกลับมาที่เตียงสักพักก็ดังขึ้นอีก ก็เดินไปเดินมาอยู่ 4-5 รอบได้ จนในที่สุดเลยจะเดินออกไปเปิดดูให้รู้แน่ชัด ขณะกำลังจะเปิดนั่นเอง เสียงเคาะก็ย้ายไปดังขึ้นที่ประตูหน้าห้องทันที! จังหวะนั้นเพื่อนคนนี้ก็ไม่รอช้า ไปเปิดประตูหน้าทันที แต่สิ่งที่ปรากฎตรงหน้าไม่ใช่นกหรือแมว กลับเป็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาก้มหน้าก้มตาอยู่ใต้ผมยาวดำ เลยทักถามไปว่า “มาหาใครรึเปล่าครับ” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ แล้วอยู่ๆเธอก็วิ่งหายไปทางบันไดหนีไฟของตึก เพื่อนก็งงๆกับเหตุการณ์อยู่ซักพัก แต่แล้วก็อดขนลุกซู่ขึ้นมาไม่ได้ เพราะนึกถึงคำที่ผมเคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ไม่ได้ว่า “หอนี้ไม่มีเพื่อนหรือคนรู้จัก” เพื่อนผมก็เลยโทรมาตอนตีสามเพื่อจะถามนั่นเอง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามตอนนั้น และเก็บของออกจากหอกลับไปเงียบๆ

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นผมกับแฟนยังคงอยู่ที่หอนั้นพักหนึ่ง จนในที่สุดเราก็ย้ายหอกันอีกครั้ง วันที่จะย้ายออกเราสองคนช่วยกันเก็บข้าวของกันจนเรียบร้อย จนมาถึงเตียงเจ้าปัญหา…อาจจะดูไม่ดีต่อเจ้าของหอไปบ้าง แต่ความจริงก็คือว่าปกติเราจะรีดเสื้อผ้ากันบนที่นอนนั่นแหละ เลยเป็นเหตุให้ทิ้งรอยคล้ำไหม้ไว้เป็นหย่อมๆ เลยคุยกันว่าเราน่าจะพลิกที่นอนกลับด้านเพื่อกลบเกลื่อนรอยที่ว่านั่น แต่สิ่งที่เราสองคนเจอที่อีกด้านหนึ่งของที่นอนซึ่งเราสองคนนอนกันมาทุกวัน มันเป็นอะไรที่สะพรึงและสยองกว่ารอยไหม้เตารีดด้านบนมากมายนัก เพราะมันมีผ้ายันต์สีแดงบ้าง ขาวบ้าง ติดอยู่กับเตียงเป็นสิบๆแผ่น! ผมก็ได้แต่พูดบอกกับแฟนว่า…มันก็เป็นส่วนหนึ่งของความเชื่อนั่นแหละ แต่ละคนก็มีแตกต่างกันไป

บทสรุปเรื่องเล่าผี Pantip…

จนเมื่อเราได้ย้ายไปอยู่ที่หอใหม่แล้ว ผมยังมีโอกาศได้แวะเวียนมา เลยถือโอกาสถามกับคนดูแลหอที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีว่า… ที่นี่เคยมี “เรื่องเล่าผี” รึเปล่า? และคำตอบของเขาก็ไม่ทำให้ผมแปลกใจแม้แต่น้อย เขาเล่าว่า

“เมื่อราว 2 ปีก่อน มีคดีสะเทือนใจเกิดขึ้น นักศึกษาสาวท้องแล้วคิดสั้น กินยาตายทั้งกลมอยู่ในห้องเช่าที่ว่านั้น ผ่านไปหลายวันถึงพึ่งมีคนมาเจอเพราะกลิ่น”

“แต่รู้มั้ย? ถึงห้องนั้นจะมีประวัติแบบนั้น ก็มีคนย้ายเข้าย้ายออกห้องที่ว่าอยู่เสมอ เป็นเพราะอะไรน่ะเหรอ…ก็เรื่องเงินๆทองๆล้วนๆ เจ้าของเค้าก็รู้ดี แต่ก็ยังเปิดให้เช่าต่อไป ชโดยไม่ทำอะไรเลย เพราะจะได้หลอกกินเงินมัดจำล่วงหน้าฟรีๆยังไงล่ะ ก็เหมือนที่เราโดนมานั่นแหละ”

ขอบคุณแหล่งที่มา : https://pantip.com/topic/38639861

กระทู้ผีพันทิป เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

ประสบการณ์ “ธุดงค์ครั้งแรก” เรื่องผีพันทิป จากสมาชิกหมายเลข 2830723 ซึ่งได้เล่าเอาไว้ในเว็บไซต์ Pantip.com ในแท็กเรื่องเล่าสยองขวัญ บอกเล่าเหตุการณ์ของหลวงพี่ท่านหนึ่ง (ซึ่งปัจจุบันเป็นหลวงพ่อที่น่าเคารพนับถือ) ในสมัยที่ตัดสินใจที่จะออกไปแสวงหาและขัดเกลาจิตใจด้วยการออกธุดงค์ป่าเป็นหนแรก ซึ่งย่อมมีความกังวลหรือกลัวเกิดขึ้นบ้าง กระทั่งในคืนแรกที่ท่านไปปักกลดและพบเจอกับกลุ่มวัยรุ่นที่มาตั้งวงกันกลางป่าใกล้กับจุดที่ท่านนั่งสมาธิ เหตุการณ์สยองที่ท่านไม่เคยลืมก็เกิดขึ้น!

เรื่องผีพันทิป : ธุดงค์ครั้งแรก มีอยู่ว่า…

เรื่องเล่าผี เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ของหลวงพี่ท่านหนึ่ง จากวัดในเชียงใหม่ ซึ่งมีสมาชิกพันทิปท่านนึงนำเรื่องราวมาบอกเล่าไว้ ย้อนกลับไปเมื่อราวสามสิบปีที่ผ่านมา ขณะนั้นท่านได้บวชเป็นพระภิกษุอยู่ที่วัดมาได้ 5 พรรษาแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาศได้ออกธุดงค์ตามที่ตั้งใจไว้ ด้วยความที่อะไรๆยังไม่ค่อยลงตัว แม้ว่าการออกธุดงค์จะไม่ข้อบังคับปฏิบัติของวัดแห่งนี้ แต่ก็พระรุ่นพี่ที่บวชมาก่อน แก่พรรษากว่า ได้ออกธุดงค์กันไปหมดแล้ว อย่างไรก็ตามหลวงพี่ท่านเห็นว่าเวลานี้ถึงสมควรแก่เวลา ที่จะเดินทางออกไปฝึกจิตฝึกใจ ปฏิบัติธรรมตามลำพัง เพื่อมีเวลาในการพินิจพิจารณาสิ่งต่างๆตามหลักธรรม

ในที่สุดก็มาถึงวันที่ต้องออกเดินทาง หลวงพี่นำของใช้ติดตัวสำหรับการออกเดินทางธุดงค์เพียงเท่าที่จำเป็น โดยมากเป็นเครื่องใช้สำหรับการพักแรมในป่า ท่านออกเดินทางเท้าไปเพียงองค์เดียวด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น ผ่านชุมชนอยู่อาศัยและหมู่บ้านหลายแห่ง ก็ได้รับความเคารพนับถือด้วยความยกย่อง บ้างก็นำอาหารแห้งและนำดื่มมาถวาย หลวงพี่รู้สึกได้ว่าท่านคิดไม่ผิดที่ได้เดินทางออกมาขัดเกลาจิตใจเพียงลำพัง เป็นประสบการณ์ใหม่ๆที่หาไม่ได้หากปฏิบัติธรรมอยู่เพียงแค่ในวัด โดยไม่นึกไม่ฝันว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ท่านได้พบเจอเรื่องเล่าผี

กระทั่งตกบ่าย หลวงพี่เริ่มมองหาจุดที่เหมาะสมจะเป็นที่พักแรมสำหรับคืนแรก หลังจากเดินเท้าอยู่ครู่หนึ่งก็พบเข้ากับเชิงเขาที่มีพื้นที่ราบเรียบ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจากสายตาจะดูเหมือนเชิงเขาที่ว่าอยู่ไม่ไกลนัก หากแต่ความจริงก็พบว่ามันอยู่ห่างออกไปพอสมควร ซึ่งก็ถือเป็นอีกประสบการณ์ที่ได้รับ จนมาถึงเชิงเขาก็พบว่าเป็นจุดที่เหมาะสมมากเนื่องจากอยู่มนจุดที่สูงมีทิวทัศน์ที่สวย ในขณะที่จุดนี้ก็อยู่ห่างจากชุมชนออกไปไกลพอที่จะแสวงหาความสงบได้ หลวงพี่ปักกลดลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านแผ่ปกคลุมไปรอบๆ ท่านก็เริ่มนั่งสมาธิ ทำกรรมฐานขัดเกลาจิตใจอย่างที่ได้ตั้งใจไว้ กระทั่งฟ้าเริ่มมืดลงก็ชวนให้สมาธิของท่านหลุดออกมาบ้าง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาพักแรมกลางป่าเขาตามลำพัง ย่อมเกิดความกังวลหรือกลัวขึ้นมาบ้าง อย่างไรก็ตามท่านไม่ปล่อยให้โอกาสในการขัดเกลาทิ้งไป ท่านเริ่มเข้าสมาธิอีกครั้ง จนเวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่ทราบได้ กระทั่งท่านได้ยินเสียงกลุ่มมอเตอร์ไซค์ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ คล้ายกับขี่ขึ้นมาทางเขาที่ท่านพำนักอยู่

หลวงพี่ยังคงอยู่ในสมาธิอยู่ ในขณะที่ก็เพ่งจิตใจเพื่อติดตามเสียงที่เกิดขึ้น กระทั่งมันบ่งบอกให้ทราบว่าเหล่ารถจักรยานยนต์หลายคันได้ขี่ผ่านไปไม่ไกล ราวๆไม่เกินร้อยเมตร เสียงรถก็ดับลงแล้วตามมาด้วยเสียงกลุ่มชายวัยรุ่นคึกคะนองพูดคุยกันเสียงดังโหวเหวก แมไม่เห็นด้วยตาแต่ท่านได้ยินเสียงจุดกองไฟชัดเจน สักพักก็ตามมาด้วยเสียงร้องรำทำเพลงและเครื่องดนตรีกันอย่างครึกโครม ดูเหมือนพวกเขาจะมาตั้งวงดื่มกันกลางป่าเขากันในเวลาดึกๆดื่นๆเลยทีเดียว อย่างไรก็ตามเสียงอึกทึกฟังไม่ได้ศัพท์ดำเนินต่อไปอีกราวๆชั่วโมง แล้วจู่ๆโดยที่ไม่มีสัญญาณบอก เสียงผู้คนเหล่านั้นก็ดับหายไปแบบทันทีทันใด กระทั่งเสียงปะทุของท่อนฟืนในกองไฟก็ไม่มี….

เรื่องผีพันทิป ในกระทู้ดังกล่าวยังเล่าต่อไปว่า… จังหวะนั้นเองหลวงพี่ท่านนี้รู้สึกแปลกใจ จึงลืมตาขึ้นท่ามกลางแสงสลัวจากดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ก่อนจะหันมองไปทางต้นเสียงเมื่อครู่ แต่แล้วก็ได้พบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด จุดที่ควรจะมีกลุ่มวัยรุ่นตั้งวงสังสรรค์รอบกองไฟ กลับไม่มีใครอยุ่ตรงนั้นสักคน มีเพียงกลุ่มควันก้อนใหญ่ลอยอยู่หลังดับไฟ ซึ่งตอนนี้มันรวมรวมตัวจับกันแล้วกลายเป็นรูปลักษณ์ที่ดูคล้ายกับหน้าคน! ใบหน้านั้นค่อยๆหันมาทางหลวงพี่ ตอนนี้ท่านทำได้เพียงนั่งตัวแข็งเกร็งด้วยความกลัว ควันก้อนนั้นก็ค่อยจับตัวกันใหญ่ขึ้นจนดูแล้วเหมือนกับเป็นร่างผู้ชายสีขมุกขมัว ร่างนั่นค่อยๆเดินมาทางนี้ทีละน้อย มือข้างนึงก็กุมท้องไปด้วยซึ่งมีของเหลวสีแดงสดไหลเยิ้มออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น หลวงพี่พยามตั้งสติและสมาธิเพื่อต่อสู้กับความกลัวในใจท่าน

ในตอนนั้นเองที่มีหยดน้ำหยดลงมาขัดจังหวะจากด้านบน ท่านแหงนหน้าขึ้นไปมองตามสัญชาตญาณ แต่ไม่พบอะไรนอกจากกิ่งไม้และใบไม้ กระทั่งก้มหน้ากลับลงมา ก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ เพราะสิ่งที่อยู่ต่อหน้าท่านตอนนี้คือร่างของชายจากกลุ่มควันที่ลอยห่างออกไปเมื่อครู่ มานังประจันหน้าอยู่ในระยะเผาขนแล้ว! สภาพของร่างนั้นดูน่าสังเวชจากของเหลวสีชาดที่ไหลย้อยออกจากช่วงท้องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด นี่ไม่ใช่คนแต่เป็นผีแน่ๆ ท่านหลับตาลงทันที…แล้วถามออกไปว่า

“โยมมีเรื่องอะไรที่อาตมาพอจะช่วยได้บ้างหรือไม่”

ไม่มีเสียงใดๆขานตอบรับ มีเพียงเสียงลมหายใจฟืดฟาด ตามด้วยเสียงคล้ายกับใครกำลังกินอะไรอย่างเอร็ดอร่อย ในจังหวะเดียวกันกับที่มีกลิ่นคาวเหม็นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ หลวงพี่หรี่ตาขึ้นมามองแวบนึง และได้เห็นภาพที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาปรากฎอยู่ตรงหน้า ร่างที่ว่ากำลังเลียลิ้นดื่มกินของเหลวสีแดงจากช่องท้องตัวเอง! จนเปรอะเปื้อนไปทั้งปาก ท่านเห็นแล้วรีบเอ่ยขึ้นว่า

“อาตมาไม่ได้มีวิชาอาคมอะไร อาตมาไม่สามารถจะสื่อสารกับโยมได้ อย่างไรก็ตามแม้จะไม่รู้ว่าอะไรทำให้โยมตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ สิ่งที่อาตมาจะพอทำได้คือ…สวดแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ หากขาดเหลืออะไร ขอให้โยมบอกอาตมาเถิด…”

บทสรุป เรื่องผี Pantip จากปากคำของชาวบ้าน

คืนนั้นหลวงพี่ก็อยู่สวดแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ร่างนั้น กระทั่งรู้สึกตัวอีกทีร่างนั่นก็หายไปแล้ว เช้าวันถัดมาหลวงพี่ก็ออกธุดงค์ต่อไป ในภายหลังหลวงพี่ก็ทราบเรื่องราวว่า ในบริเวณที่ท่านปักกลดในคืนนั้น เคยมีเหตุที่วัยรุ่นมามั่วสุมตั้งวงกัน แล้วเกิดมีการทะเลาะกันรุนแรงถึงขนาดใช้อาวุธมีด จนเป็นเหตุให้หนึ่งในนั้นสิ้นชีพอยู่บนเขาที่ว่านั่น อย่างไรก็ตามหลังจากวันนั้นท่านก็ไม่ได้พบเจอร่างนั่นหรือเหตุการณ์เรื่องเล่าผีใดๆอีกเลย ตลอดทางการธุดงค์ และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมดใน กระทู้ผีพันทิป นั้น

ขอขอบคุณที่มา เรื่องผี Pantip : https://pantip.com/topic/38065663

กระทู้ผีพันทิป เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

เรื่องนี้เป็น เรื่องผีพันทิป ที่มาจากประสบการณ์ตรงของสมาชิกหมายเลข 2249262 ที่ได้เล่าไว้ใน Pantip ถึงเหตุการณ์ในครั้งที่ตนเธอและเพื่อนๆได้จัดทริปฉลองจบการศึกษาที่ทะเลท่องเที่ยวชื่อดังแห่งหนึ่ง กระทั่งได้ที่พักเป็นเกาะที่เป็นส่วนตัวสุดๆ โดยที่ไม่รู้มาก่อนว่านั่นเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องสยองขวัญ ที่นำมาสู่กระทู้ผีพันทิปกระทู้นี้…

เรื่องผีพันทิป ประสบการณ์หลอน เที่ยวเกาะส่วนตัว มีอยู่ว่า…

เรื่องนี้เกิดขึ้นมาไม่นานนัก และประสบมากับตัวเอง นี่เป็นกระทู้ผี Pantip เรื่องแรกและหวังว่าจะเป็นเรื่องสุดท้าย ตอนนั้นเป็นช่วงที่พวกเราพึ่งจบการศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยกันมาหมาดๆ เลยตกลงจัดทริปไปทะเลกัน  ด้วยความที่ค่อนข้างกระทันหัน เราไม่ได้จองที่พักไว้ก่อน กะว่าจะไปหาเอาหน้างานเลย  พอไปถึงช่วงเที่ยงๆเราก็ตามหาที่พักกันโดยถามจากชาวบ้านแถวนั้น เราคุยกันว่าหากได้ห้องที่ติดชายหาดคงจะดี จนกระทั่งเจอป้าคนหนึ่งซึ่งแนะนำที่พักแห่งหนึ่งให้ ซึ่งเป็นบ้านแกเองที่เดิมเป็นเรือนของลูกสาว แต่ลูกป้าแกไม่ได้อยู่แล้ว  ซึ่งโดยปกติก็จะมีแขกหมุนเวียนกันมาพัก และตอนนี้ก็ว่างพอดี

ถึงแม้ว่าที่พักจำเป็นจะต้องนั่งเรือไป แต่เนื่องจากตอนนี้ทุกคนก็เหนื่อยจากการเดินทางและอยากพักกันแล้ว เราจึงตกลงพักที่นี่และจ่ายเงินให้ป้าทันที จากนั้นป้าก็พามาส่งที่ท่าเรือ และบอกว่าจะมีเรือไปรับตอนเย็น แต่หากกลางวันอยากออกไปเที่ยวตามจุดต่างๆก็สามารถโทรมาเรียกเรือได้

ขณะที่โดยสารมากับเรือเร็ว เรารู้สึกได้ว่าคนขับดูรีบเร่ง คล้ายกับว่าต้องการให้งานเสร็จแล้วกลับไวๆอย่างไรพิกล หากแต่มาย้อนนึกในภายหลัง นั่นคงเป็นปฏิกิริยาที่เป็นเหมือนลางบอกเหตุ และแล้วเราก็มาถึงที่พัก อย่างไรก็ตามมันเป็นที่พักที่เหมาะแก่การมาพักผ่อนอย่างมาก มีชายหาดส่วนตัวที่จะไม่ถูกรบกวนจากคนอื่นๆ บรรยากาศก็ดูสดชื่นไปด้วยแมกไม้รายรอบ และมีเรือนไม้หลังเล็กเป็นที่พักอาศัย หลังจากทำธุระกันเสร็จ เพื่อนๆของเราก็เริ่มจัดปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนานกันยันดึกดื่น ในขณะที่หลายคนเริ่มจะได้ที่และสลบสไลกัน เราก็ตั้งกลุ่มนั่งคุยกันกับเพื่อนที่ไม่ได้ดื่ม ตอนนั้นเองที่เราเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ไม่คุ้นหน้า ไม่ใช่กลุ่มเพื่อนเราอย่างแน่นอน เราค่อนข้างแน่ใจว่าเป็นผู้หญิงยืนอยู่หลังพุ่มไม้ในเงามืด แต่ดูเหมือนเพื่อนๆคนอื่นจะไม่สังเกตเห็น กระทั่งหันไปดูอีกทีก็ไม่เจอแล้ว จนเริ่มคิดไปว่าอาจจะตาลายไปเอง เลยขอตัวไปนอน สาบานได้ว่าจังหวะนั้นไม่ได้คิดไปทางเรื่องผีน่ากลัวๆอะไรเลย

แต่ก่อนหน้านั้นเราแวะไปที่ห้องน้ำภายนอก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เราตั้งเตาปิ้งย่างกัน ขณะกำลังเงยหน้าขึ้นมาหลังล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว สายตาก็ไปเห็เข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนกำแพงห้องน้ำแล้วห้อยขาลงมา! ผมของเธอยามากจนประพื้น แม้ไม่ได้เจตนาจะจ้องมอง แต่เธอก็ได้ฉีกยิ้มกว้างชวนสยองกลับมา สิ่งที่เห็นทำให้เราตัวแข็งเกร็งอยู่ตรงนั้น ใจมันบอกว่าต้องเอาตัวเองออกไปจากที่นั่น แต่ขาเจ้ากรรมดันไม่ยอมขยับ ยังกับเส้นประสาทหยุดทำงานอย่างนั้น

ทันใดนั้นเอง ร่างนั้นก็กระโดดผลุงลงมา! เราตกใจมาก หลับนาแล้วร้องกรี๊ดสุดเสียงไปตามสัญชาตญาณโดยไม่ต้องคิด ดูเหมือนเพื่อนจะได้ยินและวิ่งมารวมตัวกันด้วยความเป็นห่วง ผลัดกันถามอย่างร้อนรนว่าเกิดอะไรขึ้น พอเรารู้สึกตัวตั้งสติได้ ตอนนั้นก็ไม่เจอร่างนั้นแล้ว เลยเล่าถึงสิ่งที่พบเจอมาเมื่อครู่ให้เห็นเป็นฉากๆ และสิ่งที่ทุกคนได้ยิน….ก็ทำให้ไม่มีใครซักคนหลับลงได้ในคืนนั้น ตอนนั้นเราภาวนาให้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน โดยไม่นึกว่าสุดท้ายจะกลายมาเป็นประสบการณ์ เรื่องผีพันทิป 

เช้าวันถัดมา พวกเรารีบโทรไปตามเรือเร็วแต่เช้า ต้องการให้มารับโดยเร็วที่สุด ตั้งแต่เมื่อคืนที่ไม่ได้นอนแล้ว ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนจะไม่สบายเลยหายากิน ไม่รู้ว่าผลข้างเคียงของยาหรือพิษไข้ทำให้เราแทบไม่มีแรง ขณะที่คนอื่นๆช่วยกันขนของลงเรือกัน เราก็นอนพักโดยที่มีเพื่อนอีกคนคอยดูอยู่ข้างๆ ในจังหวะที่สะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงแว่วๆมา แสงแดดแยงตาทำให้เห็นร่างของใครที่ดูคุ้นๆ อ๋อใช่แล้ว…นั่นมันผีผู้หญิงเมื่อคืน!

“จะกลับแล้วเหรอ…?”

นี่คือสิ่งที่เราได้ยิน แม้ว่าเราจะไม่มั่นใจ 100% ว่านั่นเป็นความจริงหรือความฝัน กระทั่งเรือออกห่างจากฝั่ง เราถามคนขับเรือที่มารับว่า…ที่นี่เคยมีเรื่องเล่าอะไรรึเปล่าคะ? ช่วยบอกด้วยเถอะ คนขับก็เล่าให้ฟังว่า…

“อย่าหาว่าพี่อย่างนู้นอย่างนี้เลยนะ แต่เกาะแถวนั้นมันเป็นเกาะส่วนตัวที่ไม่มีค่อยมีใครเค้าไปกันหรอก เพราะเมื่อก่อนเคยถูกสึนามิถล่ม ตอนนั้นร่างผู้ประสบภัยนับสิบๆก็ไปเกยตื้นอยู่บนนั้น บอกตามตรงนะ คนแถวนี้ยังไม่กล้าผ่านทางนั้นเลย…”

พอได้ฟังแบบนั้นน้ำตาก็ไหลซึมออกมาไม่รู้ตัว พากันร้องไห้กอดกันกลม ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือโล่งใจที่ผ่านมาได้ มันหนักหนาเอาการอยู่ พึ่งจะเรียนจบกันมาแท้ๆ นึกว่าต้องเอาชีวิตไปทิ้งที่นั่นซะแล้ว และหากเรื่องมันร้ายแรงกว่านั้น เราคงไม่มีโอกาสกลับมาถ่ายทอดเรื่องราวเป็นเรื่องผีพันทิปให้ทุกคนได้อ่าน กระทั่งขากลับบ้านตอนที่พวกเรายืนรอรถกันอยู่ เราได้แวะซื้อเครื่องดื่มจากร้านแถวนั้น แต่ถูกคนขายทักขึ้นอย่างแปลกใจ

“พวกน้องไปเกาะนั่นกัน อย่าบอกนะว่าเจอ…ผีมา”

มันทำให้เราทั้งทึ่งปนสงสัยว่าเค้ารู้เรื่องได้ไง เพราะไม่น่าจะมีใครรู้นอกจากพวกเรา กระทั่งพี่เขาเริ่มเล่า

“ที่พวกน้องไปเจอกันมาคงเป็น ผีผู้หญิงชุดสีน้ำเงิน ผมยาวลากพื้นล่ะสิ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ ป้าแก่ที่พวกน้องไปติดต่อเช่าน่ะ แกมีปัญหาทางสุขภาพจิต เดิมทีบ้านบนเกาะนั้นถูกเตรียมเป็นเรือนหอของลูกสาวแกที่ชื่อปิ่น แต่เกิดเหตุสลดขึ้นเสียก่อน”

“ก็อย่างที่รู้ๆกัน เมื่อก่อนตอนสึนามิเข้าที่นี่ ลูกสาวแกก็ประสบภัยจนเสียชีวิตไปในเหตุการณ์ครั้งนั้น ภายหลังป้าแกก็เอาอัฏฐิไปฝังไว้บนเกาะนั้น…”

บทสรุปส่งท้ายเรื่องเล่าสยองขวัญ…บนเกาะ

หลังจากได้รับรู้เรื่องทั้งหมดทำเอาอึ้งไปเลย ไม่นึกว่าจะมีเบื้องหลังขนาดนี้ แต่ในที่สุดพวกเราก็ได้เดินทางกลับเสียที เราต่อรถไปขึ้นรถทัวร์ที่บขส. แต่แล้วช่วงดึกๆราวสี่ห้าทุ่ม หลังจากรถทัวร์วิ่งไปได้สักครึ่งทางนั่นเอง ตอนนั้นรถหยุดจอดเพื่อให้ผู้โดยสารลง สายตาเราก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง ศาลาข้างทางมีใครบางคนยืนอยู่ ท่าทางคุ้นๆ…ในชุดสีน้ำเงิน ชัดเลย! นี่ตามมาถึงนี่เชียวเหรอ? เราหลับตาเอาหน้าซุกตลอดทาง กระทั่งรถทัวร์จอดแวะปั๊ม เราก็ลงไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า และตอนที่จะล้วงมือไปหยิบหลอดโฟมล้างหน้าในกระเป๋า ก็ไปพบกับอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ของตัวเอง…

มันเป็นกำไลโลหะประดับอัญมณี เลยไปถามเพื่อนๆในกลุ่มว่ามีใครลืมหรือหยิบสลับไปหรือไม่ จนมีเพื่อนคนหนึ่งออกมาเฉลยว่า กำไลอันนี้เพื่อนเราเห็นมันวางอยู่ที่ข้างหัวเตียง และเนื่องจากมันอยู่ใกล้กับกระเป๋าเรา ตอนที่เก็บของกันเลยยัดเข้ามาเนื่องจากคิดว่าเป็นของเรา

เราเองจำได้แน่นอนว่าเราเอาอะไรมาบ้าง และที่สำคัญคือเราไม่เรยเห็นกำไลอันนี้มาก่อน… แต่หลังจากสังเกตดูอย่างถี่ถ้วน ก็ไปพบกับตัวอักษรบางๆที่สลักเอาไว้ด้านหลัง

“ป – ิ – น… ปิ่น!?”

พอเห็นชื่อนั้นเท่านั้นแหละ แทบจะเป็นลม สมองนึกภาพย้อนไปตอนพี่ที่ขายน้ำเล่าให้ฟัง อย่างไรก็ตามหลังจากกลับไปบ้านแล้ว วันรุ่งขึ้นเราก็ได้ไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลที่วัดและให้หลวงพ่อทำพิธีให้ หลังจากนั้นก็ไม่เคยเจอกับผี “ปิ่น” อีกเลย… จนลืมเลือนไปจากความทรงจำกระทั่งได้นำมาเล่าอีกครั้งในฐานะของ เรื่องผีพันทิป

ขอขอบคุณที่มากระทู้ผีพันทิป : https://pantip.com/topic/33905815

อ่านเรื่องผี เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์