สยองสแควร์

ประสบการณ์สยองขวัญ
#ห้างนี้มีผี
เล่าโดย : คุณอัน

    เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่ห้างแห่งหนึ่ง แถวฝั่งธน เมื่อสอบปีที่แล้ว บริษัทที่คุณอันอยู่ ได้ไปเปิดร้านกาแฟยังห้างแห่งหนึ่ง และทางบริษัทได้ให้คุณอันไปทำงานประจำยังร้านกาแฟแห่งนี้ ร้านจะอยู่ที่ชั้นสองของห้าง

    และเนื่องจากร้านกาแฟจะอยู่ในส่วนของตัวห่าง เวลาที่จะส่งเงิน จึงไม่สามารถเอาไปเข้าแบงค์เองได้ ต้องผ่านห้างก่อนเท่านั้น วิธีการที่จะเอาเงินไปส่งให้แคชเชียร์ของห้าง จะต้องเดินไปขึ้นลิฟท์ที่หน้าห้าง เพื่อไปที่ชั้นเก้า ระยะเวลาที่จะต้องส่งเงิน จะอยู่ที่ประมาณสามทุ่มครึ่งถึงสี่ทุ่ม

    วันนั้นเป็นวันแรกที่ร้านเพิ่งเปิดทำการ หลังจากที่ปิดยอดเสร็จแล้ว คุณอันต้องเดินไปขึ้นลิฟท์ที่หน้าห้าง บริเวณนั้นก็จะมีพนักงานห้าง และคนอื่นๆที่จะต้องไปส่งเงินอยู่หลานคน มีทั้งใส่ชุดฟอร์มของห้าง และของร้านต่างๆ

    ลิฟท์หน้าห้างจะมีอยู่สองตัว ฝั่งซ้ายและฝั่งขวา แต่คุณอันสักเกตเห็นว่า คนจะมายืนต่อคิวกันที่ลิฟท์ทางฝั่งขวาหมด ทั้งๆที่ลิฟท์ทางฝั่งซ้ายลงมารออยู่ชั้นล่างแล้ว แต่กลับไม่มีใครเดินเข้าไปใช้

    ถึงคุณอันจะงงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงวิ่งเข้าลิฟท์ทันที เพราะต้องรีบขึ้นไปส่งเงิน วันที่สอง เวลาประมาณเกือบๆสี่ทุ่ม ได้เวลาที่คุณอันจะต้องขึ้นไปส่งเงิน พอไปถึงที่หน้าลิฟท์ ก็เห็นเหมือนกับวันแรก

    ไม่มีใครเข้าไปใช้ลิฟท์ทางฝั่งซ้าย แต่ไปยืนรอลิฟท์กันทางฝั่งขวาหมดทุกคน ในใจคุณอันคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะจะได้ไม่ต้องยืนรอนาน จึงวิ่งเข้าลิฟท์ทางฝั่งซ้ายทันที คุณอันกดที่ชั้นเก้าเหมือนเดิม

    เชือกสลิงดึงลิฟท์ขึ้นไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่ชั่นสี่ แล้วประตูก็ค่อยๆเลื่อนเปิดออก คุณอันมองออกไปที่หน้าลิฟท์ แต่ก็ไม่เห็นว่ามีใครยืนอยู่ จึงกดปุ่มปิดลิฟท์ แต่ประตูกลับค้างไม่ยอมปิด

    ในขณะที่คุณอันกำลังพยายามกดปิด อยู่ๆก็มีพนักงานผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในลิฟท์ ทำให้คุณอันตกใจเล็กน้อย เพราะตอนแรกก็ไม่ได้เห็นว่ามีใครยืนรอลิฟท์อยู่ แล้วประตูลิฟท์ก็ค่อยๆเลื่อนปิด คุนอันจึงถามว่า “ส่งเงินที่ชั้นเก้าใช่มั้ยคะ” แต่หนักงานหญิงกลับยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะหันมามองคุณอัน

    ลิฟท์ค่อยๆเลื่อนขึ้นอย่างเงียบเชียบ จนไปถึงชั้นเก้า ประตูเลื่อนเปิดออก คุณอันยืนกดปุ่มเปิดประตูลิฟท์ค้างไว้ เพื่อรอให้ผู้ร่วมทางเดินออกไปก่อน แต่พนักงานหญิงกลับยืนนิ่ง สายตาเหม่อลอย แสดงใบหน้าเรียบเฉย

    คุณอันถามว่า “ออกมั้ยคะพี่” ไร้การโต้ตอบใดๆอีกเช่นเคย นอกจากสีหน้าเรียบเฉยที่ไร้ชีวิตชีวา คุณอันจึงเดินออกจากลิฟท์ด้วยความสงสัย ว่าเธอคนนั้นเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ยอมคุยกันกับเราด้วย

    หลังจากที่เดินออกมาจากลิฟท์ได้สามถึงสี่ก้าว เสียงประตูลิฟท์ที่กำลังเลื่อนปิด ก็ดังขึ้นข้างหลัง คุณอันจึงหันกลับไปมอง ก็ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นยืนนิ่งไม่ขยับตัว จนประตูลิฟท์ปิดลง รปภ ที่ประจำอยู่หน้าลิฟท์ก็มองคุณอันแบบแปลกๆ

    ถึงคุณอันจะยังไม่เข้าใจต่อเหตุการณ์นี้ แต่ก็ต้องรีบเข้าไปส่งเงินก่อน จากนั้นก็เดินมารอลิฟท์ที่จุดเดิม รปภ หน้าลิฟท์ก็ถามคุณอันว่า “หนูเห็นอะไรเหรอ” คุณอันตอบว่า “หนูเห็นพี่คนนึงเค้าอยู่ในลิฟท์ แต่เค้าไม่ยอมออก” รปภ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่ยิ้มตอบคุณอันเบาๆ

    ตกอีกวันหนึ่ง คุณอันเจอกับลุง รปภ ที่ชั้นล่างของห้าง รปภ ถามคุณอันว่า “หนู เมื่อคืนเห็นอะไร” คุณอันนึกย้อนไปถึงเมื่อคืน ตอนที่ขึ้นไปส่งเงิน จึงบอกกับ รปภ ว่า “หนูเห็นแคชเชียร์คนนึงค่ะ เค้าแปลกๆอ่ะค่ะ เค้าไม่พูดกับหนู” รปภ ก็บอกว่า “อืมม เหรอ ทีหลังก็ขึ้นอีกฝั่งนะ”

    ด้วยความสงสัย คุณอันจึงไปถามหัวหน้าที่คุมอยู่ในโซนชั้นที่คุณอันทำงานอยู่ หัวหน้าเล่าให้ฟังว่า เมื่อตอนที่ห้างแห่งนี้เปิดมาได้ประมาณสองปี มีแคชเชียร์คนนึงขึ้นไปส่งเงินในเวลาดึก แต่ รปภ ที่คุมลิฟท์อยู่ไม่รู้ จึงได้สับสวิตช์ไฟของลิฟท์ลง

    ทำให้แคชเชียร์ขาดอากาศหายใจตายอยู่ในลิฟท์ สภาพศพค่อนข้างหน้ากลัว ตาเหลือก อ้าปากค้าง ฉีกเงินกระจุยกระจาย จนเล็บหลุดออกเป็นแผ่นๆ ข้างฝาลิฟท์มีแต่รอยเลือด เหมือนกับว่าพยายามใช้มือที่เปื้อนเลือด ตบไปรอบๆลิฟท์ ผนักงานที่ทำงานอยู่ที่นั่น จะไม่มีใครกล้าใช้ลิฟท์ตัวนี้ ในเวลากลางคืน

    หลังจากที่คุณอันรู้เรื่องนี้เข้า ก็รู้สึกขนลุกตั้งทันที ภาพของผู้หญิงที่เจอในลิฟท์ ผุดขึ้นมาในหัว คิดว่าดีเท่าไหร่แล้วที่เค้าไม่ออมาให้เห็นในสภาพอื่น แต่ก็ยังพยายามไม่คิดมาก เพราะยังต้องทำงานอยู่ที่นี่ แต่เลื่อนมาใช้ลิฟท์อีกตัวแทน เพราะนึกภาพที่ข้างฝาลิฟท์ที่เต็มไปด้วยรอยมือเปื้อนเลือด ก็แทบไม่อยากจะเดินเข้าใกล้

    หลังจากนั้นอีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ คุณอันขึ้นไปส่งเงินปกติ เห็นผู้ชายวัยกลางคนกับเด็กอายุประมาณหกขวบ ถือเบียร์สองขวด เดินขึ้นลิฟท์มาด้วย

    วันนั้นคุณอันขึ้นไปส่งเงินช้า ส่วนมากคนอื่นๆจะส่งเงินกันเสร็จหมดแล้ว คุณอันก็เกิดความสงสัย ว่าสองพ่อลูกคู่นี้จะไปที่ไหน ถ้าจะไปที่โรงหนัง ต้องไปขึ้นลิฟท์อีกที่หนึ่ง พอลิฟท์เปิดที่ชั้นเก้า

    สองพ่อลูกก็เดินออกจากลิฟท์ แล้ววกไปขึ้นบันไดข้างๆโต๊ะของ รปภ คุณอันก็มองตามอย่างงงๆ ว่าสองคนนั้นกำลังจะไปไหน แล้วทำไม รปภ ถึงไม่ห้าม รปภ ก็หันมามองหน้าคุณอันแล้วพูดว่า “เห็นเหรอ” คุณตอบว่า “ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะลุง”

    รปภ ตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก เค้าก็มาแบบนี้ทุกวันแหละ ไปส่งเงินเถอะ” คุณอันได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกใจไม่ค่อยดี แต่ก็ต้องรีบเข้าไปส่งเงินก่อน หลังจากส่งเงินเสร็จแล้ว คุณอันก็ออกมาถามทันทีว่ามันคืออะไร

    รปภ จึงเล่าให้ฟังว่า เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว มีพนักงานแคชเชียร์ของที่นี่คนหนึ่ง ลาออกจากงาน แล้วหนีไปอยู่กับแฟนใหม่ สามีจึงหอบลูกมาตามหา แต่พอทราบว่าแฟนขอตนเองได้ลาออกจากที่นี่ไปแล้วก็รู้สึกเครียด ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน

    จึงซื้อเบียร์มานั่งดื่มรอแฟนที่นี่ทุกวัน จนวันหนึ่ง ผู้ชายคนนี้ซื้อเบียร์แอบขึ้นไปนั่งกินบนดาดฟ้ากับลูก แล้วจับลูกกระโดดลงไปข้างล่างด้วยกัน รปภ บอกอีกว่าผู้ชายคนนี้กับลูกจะต้องมาในเวลาเดิมทุกวัน บางวันก็เห็น บางวันก็ไม่เห็น ถ้าวันไหนเห็นเข้า ก็ทำทีว่ามองไม่เห็น

    และอีกเหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งเป็นช่วงสงกรานต์พอดี เป็นวันที่คุณอันรู้สึกเพลียมาก เนื่องจากคนเยอะ ประกอบกับที่ยังไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ช่วงคนเริ่มซาๆ จึงขอน้องที่ทำงานอยู่ด้วยกัน ขึ้นไปนั่งทานข้าวที่ชั้นสาม บนชั้นสามก่อนจะเข้าห้องอาหาร จะเป็นโซนขายเสื้อผ้าเด็ก และของเล่นเด็ก

    ระหว่างที่คุณอันกำลังเดินผ่าน ก็เห็นเด็กผู้ชายคนนึง นั่งเล่นอยู่คนเดียว ด้วยความที่คุณอันเป็นคนรักเด็ก คิดในใจว่าเด็กคนนี้น่ารักจัง หลังจากทานอะไรเสร็จก็ลงมาที่ร้านต่อ จนเวลาล่วงไปถึงสองทุ่ม เป็นวันที่คุณอันรู้สึกเหนื่อยมาก แต่ยอดขายกลับไม่ดีเท่าที่ควร

    ช่วงที่ไม่ค่อยมีลูกค้า คุณอันก็ได้เดินไปเข้าห้องน้ำ คนยืนต่อคิวกันเข้าห้องน้ำกันเยอะมาก เพราะเป็นช่วงสงกรานต์ แต่คุณอันสังเกตเห็นห้องหนึ่งที่ไม่มีคนใช้ เพราะประตูมันปิดไม่สนิท จึงลองผลักประตูเข้าไปดู

    ปรากฏว่าเห็นเข้ากับเด็กผู้ชายตัวสีดำๆ นั่งยองๆอยู่บนฝาชักโครก คุณอันตกใจ รีบปล่อยมือถอยหลังออกห่างจากประตูห้องน้ำ แต่ด้วยความที่กำลังเหนื่อย จนทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากกว่ากลัว จึงพูดขึ้นในใจว่า “พี่เหนื่อย ขอพี่ฉี่ก่อนได้มั้ย ถ้าอยากกินขนมอะไรอ่ะ ไปเรียกลูกค้าเข้าร้านพี่ ถ้าได้หมื่นนึงอ่ะ พี่จัดชุดใหญ่ให้เลย”

    คุณอันค่อยๆผลักประตูเข้าไปช้าๆ ฝาชักโครกที่มันปิดอยู่ ตอนนี้กลับเปิดอ้าขึ้นเอง ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยกลัว แต่ก็ยังรู้สึกระแวงอยู่หน่อยๆ ดีที่มีคนในห้องน้ำเยอะ คุณอันจึงเข้าไปทำกิจด้วยอาการขนลุกตั้ง แต่วันนั้น ยอดขายได้เกินหมื่นจริงๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่แทบจะไม่น่าเชื่อ จึงจัดชุดใหญ่ให้ตามที่เคยบอกไว้

    คุณอันอยากรู้ประวัติของเด็กคนนั้น จึงไปถามคนในแผนกกีฬาที่อยู่ข้างๆ ได้ความว่า มีเด็กคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แต่จะอยู่แค่ในแผนกของเล่น ถ้าผนักงานในแผนกคนไหน ทุจริตหรือขโมยของแม้แต่ชิ้นเดียว เด็กคนนี้จะตามไปถึงที่บ้าน จนอยู่ทำงานที่นี่ต่อไม่ได้ และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด

ประสบการณ์สยองขวัญ
#มาถึงบ้าน
เล่าโดย : คุณนัด

    เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่บ้านหลังหนึ่ง แถวย่านศรีนครินทร์ เมื่อประมาณสามปีที่ผ่านมา คุณนัทเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ช่วงนั้นคุณนัดต้องอยู่ที่มหาลัยจนดึกเกือบจะทุกวัน เพราะต้องอยู่ทำกิจกรรมที่คณะ

    วันนั้นเวลาประมาณสี่ทุ่ม คุณนัทขึ้นบีทีเอสจากบริเวณมหาลัยมาลงแบริ่ง ช่วงนั้นมีฝนตกลงมาปรอยๆ รู้สึกขนลุกแปลกๆ เหมือนมีใครเดินตามหลังอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่หันไปดูหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบใคร หรืออาจเป็นเพราะช่วงนั้นไม่มีผู้อืนอยู่เลย บรรยากาศเย็นๆ เหงาๆชอบกล จึงทำให้จิตนาการไปเอง

    คุณนัทเดินลงไปโบกแท็กซี่ ให้ไปส่งยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง รถแท็กซี่ค่อยๆออกตัวไปกลางถนน เนื่องจากถนนในเวลานั้น เปียกไปด้วยน้ำฝนที่เทลงมาไม่ขาดสาย

    ในจังหวะที่รถวิ่งตรงไปตามถนน อยู่ดีๆ มีรถจากเลนขวาพุ่งเข้ามาปาดหน้า ในระยะกระชั้นชิด จนทำให้รถแท็กซี่ที่คุณนัดนั่งอยู่ต้องเบรคกระทันหัน ล้อรถถูกับกับพื้นถนนเสียงดังลั่นจนรู้สึกแสบหู

    คุณนัดใจหายแวบ แต่ยังคงตั้งสติได้ เนื่องจากไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน คนขับแท็กซี่หันควับมามองทางเบาะหลัง ที่คุณนัดนั่งอยู่ แล้วเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่สักอย่าง

    คุณนัทคิดว่าคนขับคงกำลังจะหาของอะไรสักอย่าง จึงเปิดแฟลชมือถือช่วยส่องแถวๆที่วางเท้า แต่คนขับกลับพูดขึ้นว่า “น้อง แล้วผู้หญิงที่ขึ้นมากับน้องอ่ะ” คุณนัดได้ยินเช่นนั่นก็รู้สึกงง หมายถึงใครกันแน่

    จึงตอบกลับไปว่า “เฮ้ยพี่ ผมขึ้นมาคนเดียว พี่ตลกแล้ว” คนขับทำหน้าจริงจังแล้วพูดว่า “น้องพี่เห็นจริงๆ เห็นตั้งแต่ที่เค้าเดินตามน้องลงบันไดเลื่อนแล้ว” คุณนัดเริ่มใจเสีย พยายามพูดเพื่อยืนยันว่า “ยังไงผมขึ้นมาคนเดียวแน่นอนพี่”

    คนขับเริ่มทำสีหน้าหวาดๆ แล้วพูดว่า “น้องพี่สาบาน พี่เห็นจริงๆ พี่มองกระจกหลัง ผู้หญิงคนนั้นยังนั่งพิงไหล่น้องอยู่เลย” คุณนัดขนลุกซู่ พยายามคิดว่าคนขับกำลังอำเล่นหรือว่าอะไรกันแน่

    สุดท้ายคนขับก็บอกกันคุณนัดว่า ไปส่งไม่ได้จริงๆ และขอให้คุณนัทลงจากรถทันที และจะไม่เก็บค่าโดยสาร คุณนัทก็ต้องจำใจ ลงจากรถแต่โดยดี แล้วไปโบกรถคันอื่นเข้าบ้านแทน

    หลักจากนั้นประมานสี่วัน วันนั้นคุณนัดไม่มีเรียน และที่บ้านออกไปทำธุระที่ต่างจังหวัด จึงได้อยู่บ้านคนเดียว ด้วยความที่เบื่อๆเซงๆ คุณนัดเดินไปหั่นผลไม้มาทานเล่น จนเวลาล่วงเข้าช่วงดึก

    คุณนัดจึงวางจานผลไม้ที่เหลือไว้ข้างหน้าต่างในห้องครัว แล้วเดินขึ้นไปทำกิจวัตรต่างๆที่ชั้นบน จนเวลาล่วงเข้าตีสอง ในขณะที่กำลังนอนเล่นมือถืออยู่ คุณนัทได้ยินเสียงดัง “ตึ้ง!!” มาจากชั้นล่าง

    คุณนัดตกใจ ดีดตัวขึ้นลุกนั่ง ในใจคิดว่ากลัวจะเป็นโจร รีบเดินไปคว้าบีบีกัน แล้วค่อยๆย่องลงมาที่ชั้นหนึ่ง แล้วกดสวิทช์ไฟให้บ้านมันสว่างทั้งหลัง ด้านขวาจะเป็นโซนรับแขก ส่วนด้านซ้ายจะเป็นห้องครัว คุณนัดกวาดสายตามองไปจนทั่วห้องรับแขก แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ

    จึงย่องเข้าไปในห้องครัว จังหวะนั้นเอง คุณนัดได้ยินเสียงแหบๆของผู้หญิงพูดว่า “กูหิว กูกินได้มั้ย” คุณนัทตกใจ หันควับไปมองทางต้นเสียง ภาพที่คุณนัทเห็นคือ ผู้หญิงคนหนึ่ง ลักษณะใบหน้าขาวซีด ตัดกับผมสีดำยาว ยืนจับเหล็กดัดหน้าต่างอยู่ข้างนอก ใช้ปากกัดแทะเหล็ดดัด เหมือนพยายามจะเข้ามาในบ้านให้ได้ ลูกกะตาสีดำจ้องมาที่คุณนัทตาไม่กระพริบ ปากกัดลงกับซี่ของเหล็กดัด เสียงดังครึกๆ

    คุณนัดขนลุกซู่ไปทั้งตัว หัวใจแทบหยุดเต้น ร้องตะโกนลั่นบ้าน รีบวิ่งขึ้นห้อง แล้วเหวี่ยงประตูปิดดังลั่นบ้าน พร้อมกับลงกลอนอย่างแน่นหนา ยืนหายใจหอบอยู่หลังประตูด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ภาพอันน่าสยดสยองที่พึ่งเห็นเมื่อครู่ ยังคงตามมาหลอกหลอนอยู่ในหัวจนตัวสั่นระริก

    จังหวะนั้นก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างดัง “แคร่ง!!” มาจากชั้นล่าง ทำให้คุณนัทสะดุ้งจนตัวโก่ง รีบดีดตัวออกห่างจากประตู พุ่งขึ้นที่นอนแล้วคลุมโปงทันที ในหัวคิดฟุ่งซ่านว่าเสียงที่ดังนั่นมันคือเสียงอะไร มันเกิดจากอะไร ใครเป็นคนทำ หรือว่าสิ่งนั้นมันจะเข้ามาในบ้านได้แล้ว

    คืนนั้นคุณนัทนอนตัวสั่นทั้งคืน จนนอนแทบไม่ได้ รุ่งเช้า คุณนัดค่อยๆเดินย่องลงมาชั้นล่าง พยายามระวังตัวสุดขีด มองไปที่หน้าต่างเหล็กดัดห้องครัว

    ภาพที่เห็นเมื่อคืนยังคงติดตา จนต้องเบือนหน้าหนี คุณนัดรีบขับรถไปทำบุญที่วัดที่ใกล้บ้านที่สุด ระหว่างขากลับ คุณนัดคิดทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะแน่ใจว่าไม่ได้ไปทำอะไรให้ใคร

    คุณนัทขับรถมาจนใกล้จะถึงหมู่บ้าน ช่วงที่รถกำลังติด คุณนัทเหลือบมองออกไปนอกรถ ก็เห็นถาดอาหารถาดหนึ่ง ซึ่งมีธูปปักอยู่ด้วย วางอยู่ข้างทางฟุตบาท ทำให้คุณนัดฉุดคิดขึ้นมาได้ นึกย้อนไปถึงเช้าของวันนั้น วันที่คนขับแท็กซี่ทักว่าเห็นผู้หญิงตามคุณนัทอยู่

    คุณนัทต้องรีบเดินทางไปที่คณะ เพราะดันตื่นสาย จนวิ่งไปเตะถาดอาหารถาดนั้นจนคว่ำ แต่ด้วยความที่คุณนัทไม่ได้สนใจ รีบวิ่งขึ้นมอเตอร์ไซค์ไปซะก่อน คุณนัทคิดว่าสิ่งนี้ น่าจะเป็นสาเหตุ ให้ผู้หญิงคนนั้นตามมาจนถึงที่บ้าน

    คุณนัทเลี้ยวรถเข้าไปซื้อกับข้าวในร้านอาหารตามสั่งทันที แล้วกลับมายังที่ตรงนั้น วางข้าวกล่องลงบนฟุทบาต ยกมือขึ้นพนม พูดในใจว่า “ผมขอขมานะ กับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของผม ผมไม่ได้เจตนาจริงๆ ขอร้องอย่าตามผม ขอให้จบลงที่ตรงนี้” และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าที่ “คุณก้อน” ได้โฟนอินเข้าไปเล่าประสบการณ์สุดระทึกของตนเอง ผ่านทางรายการเดอะช็อคในตอนที่มีชื่อว่า “อาจารย์ใหญ่” โดยเป็นเหตุการณ์ครั้งที่คุณก้อนได้เดินทางเข้าไปเยี่ยมชมร่างของอาจารย์ใหญ่ในโรงพยาบาลด้วยตนเอง เนื่องจากช่วงนั้นกำลังศึกษาเกี่ยวกับการทำกรรมฐานด้วยการเพ่งพิจารณาเพื่อปลงสังขาร แต่ด้วยความที่ไม่มีความรู้ถูกต้อง ทำให้การปฏิบัติธรรมด้วยตัวเองครั้งนี้ เป็นเหตุมาสู่ความน่ากลัวขนลุกขนพอง….

เรื่องผีเดอะช็อค | อาจารย์ใหญ่ โดย คุณก้อน

เรื่องราวต่อไปนี้เกิดเมื่อเกือบ 30 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมมีอาชีพเป็นข้าราชการ ในขณะเดียวกันผมก็สนใจศึกษาในด้านธรรมะ จชกระทั่งวันหนึ่งก็ตัดสินใจที่จะทำกรรมฐานด้วยวิธีการพินิจร่างไร้วิญญาณ เพื่อเป็นการปลงและขัดเกลาจิตใจ

ตอนนั้นผมอาศัยอยู่แถวปากคลองตลาด ในวันหยุดวันหนึ่ง ผมตัดสินใจเดินข้ามฝั่งไปยังโรงพยาบาลที่ถือว่าเก่าแก่และมีประวัติยาวนานแห่งหนึ่งของกรุงเทพ ในขณะที่ผมกำลังเดินขึ้นไปบนตึก จมูกก็ได้กลิ่นของฟอร์มาลินลอยฟุ้งจนเตะจมูก แน่นอนว่าเป้าหมายของผมก็คือ ห้องที่เก็บร่างอาจารย์ใหญ่เอาไว้ซึ่งอยู่บนชั้นสองของอาคารหลังนี้

เมื่อเข้าไปแล้วจะพบว่าด้านในจะมีตู้กระจกใบใหญ่ถูกตั้งขึ้นไว้ 2 ตู้ ภายในบรรจุร่างอาจารย์ใหญ่ที่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นเพศหญิง ซึ่งซีกหนึ่งของร่างนั้น ชั้นหนังกำพร้าได้ถูกลอกออก ทำให้มองเห็นชั้นกล้ามเนื้อและระบบประสาทต่างๆ ซึ่งคงถูกนำมาใช้ในการศึกษาอนาโตมี่ของนักเรียนแพทย์มาก่อน ไม่ห่างกันนั้นจะมีอีก 1 ตู้วางนอนเอาไว้ ซึ่งบรรจุร่างอาจารย์ใหญ่เพศหญิงอีกท่าน แต่แขนข้างขวาถูกแยกออกมาวางไว้ข้างๆกัน

ผมใช้เวลาอยู่ราว 20 นาทีในการเพ่งพินิจพิจารณาร่างที่บัดนี้ไร้ซึ่งวิญญาณของผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคน มีลมหายใจเหมือนเราๆท่านๆ แต่มีความเสียสละบริจาคร่างกายของตนเพื่อใช้ในการศึกษาด้านการแพทย์เพื่อความก้าวหน้าของมนุษย์ทุกคน กระผมภาวนาขอให้วิญญาณของท่านได้รับผลบุญกุศลที่ยิ่งใหญ่ในครั้งนี้

จากนั้นก็ผละออกจากตรงนั้นและไปพบโหลดองทารกใกล้ๆกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเดินกลับลงมาที่ชั้นล่าง สายตาของผมมองทอดยาวไปตามทางเดินที่ร้างซึ่งผู้คน แม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ มีคนไข้เข้าออกเนืองแน่นทุกวัน แต่ดูเหมือนที่อาคารหลังนี้จะแตกต่างออกไป มันทำให้ผมรู้สึกเย็นเยียบในความวังเวงจนขนลุก

ผมออกเดินไปตามทางที่ทอดยาว กระทั่งสังเกตเห็นว่าทางด้านซ้ายมือมีเตียงเรียงอยู่ชิดติดข้างกำแพง ภายในนั้นมีอะไรอยู่ไม่ทราบได้ เพราะถูกผ้าคลุมสีขาวปิดไว้อย่างมิดชิด ทีแรกผมคิดว่าจะลองแง้มผ้าขึ้นมาดู แต่ในที่สุดก็เปลี่ยนใจ อาจจะด้วยความกลัวหรือความรู้สึกแปลกๆในใจบางอย่างที่รบกวนอยู่ และคิดว่าคงพอแล้วสำหรับวันนี้

คืนนั้นวันศุกร์ ผมมีธุระต้องเดินทางไปที่วัดในจังหวัดระยองที่บ้านค่าย วัดจะอยู่บนภูเขา พอถึงที่วัดผมก็นอนพักผ่อนแล้วได้ฝันว่ามีผู้หญิงกวักมือเรียก ผมจึงเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วก็เดินจูงมือผมไปด้วยมือด้านขวา กระทั่งสายตาผมก็สังเกตเห็นว่าข้อมือของผู้หญิงคนนี้ขาดหายไป

ผมมาสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงระฆังเช้าของวัดตอนเช้า เลยเล่าความฝันให้หลวงพ่อฟัง หลวงพ่อฟังแล้วก็นิ่ง ท่านพูดแค่ว่า “ให้หมั่นภาวนานะ” ผมได้ยินแบบนั้นก็ใจไม่ดี

วันอาทิตย์ผมก็เดินทางกลับกรุงเทพ หลังจากนั้นไม่กี่วัน ระหว่างที่ผมทำงานอยู่ที่ออฟฟิศ ในช่วงพักเที่ยงหลังจากทานข้าวเสร็จก็คิดจะงีบหลับสักประเดี๋ยว แต่ระหว่างที่กำลังนอนอยู่ ผมรู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น และเหมือนอากาศมันหนักๆ

หูก็ได้ยินเสียงลมพัดอื้ออึง ในขณะที่ขยับตัวไม่ได้และเหมือนได้ยินเสียงคนคุยกันเบาๆ แต่ก็จับใจความไม่ได้เพราะเสียงลมพัดอยู่ในหูแรงมาก ผมตกใจมาก ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ จนสักพักก็จับใจความเสียงที่คุยกันได้ความว่า

“เอามันไปเลย”

ผมได้ยินแล้วขนลุกวาบไปทั้งตัว อยากจะวิ่งหนีแต่ก็ขยับไปไหนไม่ได้ ตาก็มองไม่เห็นรับรู้ได้แต่เสียง มีความรู้สึกเหมือนใจจะขาดให้ได้ ผมจึงคิดถึงคำพูดของหลวงพ่อว่าให้ภาวนา จึงพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุด

ผ่อนลมหายใจแล้วภาวนาสักพัก เหมือนมีอะไรบางอย่างมากลิ้งอยู่ที่กระหม่อม และมีความรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างอุ่นๆไหลลงมาจากกระหม่อมไปจนทั่วร่างกาย แล้วเสียงทุกอย่างก็สงบลงจนรู้สึกขยับตัวได้

ผมจึงเดินทางไปวัดที่ระยองอีกครั้งแล้วเล่าเหตุการณ์ที่พบมาให้หลวงพ่อฟัง หลวงพ่อท่านบอกว่า

“มันเป็นอาการของคนกำลังจะตายโดยไม่มีสติ อาการจะเป็นแบบนี้…ให้จำเอาไว้” 

หลังจากนั้นมาผมก็ไม่กล้าไปที่โรงบาลแห่งนั้นอีกเลย กระทั่งวันหนึ่งได้มีโอกาสฟังเทปการเดินธุดงค์ของหลวงพ่อฤาษีลิงดํา ท่านพูดถึงการวิปัสสนากรรมฐานว่า…. เวลาเดินธุดงค์ตามป่านั้น หากไปพบเจอศพต้องทำอย่างไร วิธีการพิจารณาควรทำอย่างไร จึงได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวผมเองทำไปมันไม่ถูกต้อง

เวลาไปเจอร่างของผู้ไร้วิญญาณ…อย่ายืนค้ำหัวหรือยืนต่อหน้าตรงๆ แต่ให้ยืนเยื้องๆไปทางซ้ายหรือขวา และให้ยืนเหนือลม เพราะถ้าเราได้กลิ่นของศพจะทำให้เรารู้สึกพะอืดพะอม และอยากอาเจียน การแสดงอาการเหล่านี้ต่อหน้าร่างพวกเขา ถือเป็นการไม่ให้เกียรติคนตายโดยไม่รู้ตัว

ยิ่งไปกว่านั้น…การที่เราไปยืนตรงๆต่อหน้าศพ มันจะเป็นการไปขวางทางของพวกอสูรกายก็ดี หรือเหล่าเปรตที่จะเข้ามาดูดกินน้ำเหลือง

หลังจากนั้นตอนที่ได้ไปวัดที่ระยองอีก ก็ได้ไปเล่าเรื่องที่พบมาให้หลวงพี่ที่วัดฟังด้วย พอหลวงพี่ได้ฟังก็อยากจะไปดูด้วย โดยให้ผมพาไป ผมก็เลยจำเป็นต้องกลับไปอีก ทั้งๆที่ไม่อยากเข้าไปแล้ว

แต่ครั้งนี้มีน้องของผมไปด้วยกับพระลูกวัดตามไปด้วยอีกหนึ่งคน รวมเป็นสี่คน พอไปถึงที่โรงพยาบาลก็เหมือนเดิมกลิ่นฟอร์มาลีนลอยฟุ้งอยู่ทั่วโรงพยาบาล ผมและน้องพร้อมกับหลวงพี่อีกสองรูปก็ขึ้นไปดูห้องอาจารย์ใหญ่

สักพักก็ลงมาข้างล่าง ผมก็ถามน้องว่าได้กลิ่นฟอร์มาลีนมั้ย น้องก็ตอบว่าได้กลิ่นแรงมาก แล้วก็ถามหลวงพี่ แต่หลวงพี่ทั้งสองรูปบอกว่าไม่ได้กลิ่นฟอร์มาลีนเลย ผมจึงคิดว่านี่คงจะเป็นการให้เกียรติพระภิกษุสงฆ์ของเหล่าอาจารย์ใหญ่ และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด

ขอบคุณที่มาเรื่องผี : เดอะช็อค 13

อ่านเรื่องผี the shock เรื่องอื่นๆ >> คลิก

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์

อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณเคยได้ยินเรื่องเล่าผีนี้ เรื่องราวชวนขนลุกนี้ ยังเป็นที่ถกเถียงกันว่า เรือนหอคนตาย ที่ว่านี้ มีอยู่ที่ไหนกันแน่ บ้างก็ว่าแถวพระรามเก้า บ้างก็ว่าอยู่แถวลาดพร้าว บ้างก็ว่าอยู่ในหมู่บ้านใหญ่ย่านรังสิต บ้างก็ว่าอยู่แถวชลบุรี สมุทรปราการ… อย่างไรก็ตามคุณมาร์ค ที่ได้เล่าเรื่องราวสุดสยองผ่านรายการผีชื่อดังอย่าง “เดอะช็อค” เมื่อวันที่ 24 ตุลาคม เมื่อหลายปีที่ผ่านมาให้เพื่อน ๆ ได้ฟังกัน โดยคุณมาร์ค เปิดเผยถึงประสบการณ์ตรง ๆ ที่เจอแบบจะ ๆ ให้ฟังว่า…

คุณมาร์คเล่าให้ฟังว่า… ตอนนั้นเพิ่งเข้ามากรุงเทพฯใหม่ ๆ มารับจ้างขับมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แถวพุทธมณฑล ซึ่งตนก็รับป้าแม่บ้านคนหนึ่งมาส่งยังบ้านหลังหรูอีกซอยหนึ่งเป็นประจำ รับส่งได้สักพักตนก็เลยบอกกับคุณป้าคนนั้นว่า สนใจเป็นลูกค้าประจำไหม จะได้มารับมาส่งให้ตลอด ซึ่งคุณป้าก็ตกลง

สำหรับบ้านดังกล่าว เป็นบ้านหลังใหญ่ที่ร่มรื่นมาก มีต้นไม้เต็มไปหมด ส่วนป้าแม่บ้านก็ให้ตนไปรับ-ส่ง ทุกวันพระ ซึ่งตนก็ไม่ถามไถ่ถึงเหตุผล รู้แค่เพียงว่าบ้านหลังนี้มีชายหญิงคู่หนึ่งอาศัยอยู่ เพราะเวลาที่เขาไปรับ-ส่ง ป้าแกทีไร ก็จะเห็นชายหญิงคู่นั้นมักมายืนมองอยู่ตรงหน้าต่างเสมอ ๆ

วันนึงคุณมาร์คนั่งคุยกับเพื่อนวินมอเตอร์ไซค์ด้วยกัน ก็ถามไถ่กันตามปกติว่า แม่บ้านลูกค้าประจำของตนเนี่ย ตนไปส่งเขาที่ไหนบ้าง เมื่อตนบอกไปว่าส่งที่บ้านหรูหลังดังกล่าว เพื่อน ๆ ก็บอกว่าบ้านหลังนี้น่ะ เขาเก็บศพไว้บนบ้าน..!! ส่วนตนก็ไม่เชื่อเพราะบ้านหลังนั้นเหมือนบ้านที่มีคนอยู่ปกติ แถมยังมีแม่บ้านเข้า-ออก ไปทำความสะอาดอีกด้วย

จนกระทั่งวันหนึ่ง…คุณมาร์คก็ไปส่งป้าแม่บ้านบ้านอีกเช่นเคย ทีนี้ป้าแกเกิดวานให้ตนช่วยยกของหน่อย ขอเวลาตนเพียงแป๊บเดียวเท่านั้น..ตนก็เลยเข้าไปช่วย พอเข้าไปในบ้านหลังนั้น ก็พบเฟอร์นิเจอร์หรูหรามากมาย ดูสะอาดเรียบร้อยเหมือนมีคนอยู่ตลอดเวลา แต่แล้วแม่บ้านก็บอกให้ตนช่วยยกของขึ้นชั้นสอง ซึ่งเมื่อยกเสร็จแม่บ้านก็ลงไปหยิบของ โดยบอกกับตนว่า รออยู่ข้างบนแป๊บนึงนะ และอย่าเปิดห้องใดๆเลยน่ะ..เพราะเป็นห้องของเจ้านาย

พอแม่บ้านลงไปปุ๊บ คำที่เพื่อนวินมอเตอร์ไซค์บอกไว้ว่า “บ้านนี้เก็บศพไว้ในบ้าน” ก็ผุดขึ้นมาในหัวปั๊บ..เพราะอยากพิสูจน์ให้เพื่อน ๆ รู้ว่าบ้านนี้มันไม่มีอะไร 
แต่พอตนกำลังจะเดินไป ก็เหลือบไปเห็นผู้หญิง-ผู้ชาย คู่หนึ่ง เดินอยู่บริเวณห้องโถงข้าง ๆ และหายเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ต่อมาเมื่อตนเห็นว่าผู้หญิง-ผู้ชายคู่นั้นเดินเข้าไปแล้ว ก็ตรงไปยังห้องที่แม่บ้านห้ามเข้าทันที

เมื่อตนบิดลูกบิดดัง…แกร๊ก และผลักประตูเข้าไป ก็พบว่าในห้องนั้นมีเตียงนอนขนาดใหญ่ และตู้เสื้อผ้า เหมือนห้องนอนปกติ แต่เมื่อตนกำลังปิดประตู จู่ ๆ หางตาซ้ายตนก็เหลือบไปเจอ โลงแก้ว…ข้างในบรรจุร่างไร้ลมหายใจของสองชายหญิงที่ตนเห็นเป็นประจำตรงหน้าต่างดังกล่าว ซึ่งศพอยู่ในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวนอนอยู่ข้างๆกันในโลงนั้น.!! 
ตนตกใจมาก แต่ก็โวยวายไม่ได้ เพราะป้าแม่บ้านเตือนแล้วว่าห้ามเปิด ตนจึงค่อย ๆ เดินลงบันไดไป …ด้วยอาการช็อก และกลัวขั้นสุดยืนแทบไม่ไหวมันจะร่วงตกบันไดเลยทีเดียว แล้วพอตนหันไปที่ประตูห้องนั้น ก็เห็นผู้หญิง ผู้ชายดังกล่าว ยืนอยู่หน้าห้องอีก ในสภาพตัวตัวซีด ๆ ตนจึงรีบก้าวลงไปอีกขั้น พอหันมาอีกครั้ง ก็เจอสองคนนั้นยืนอยู่ตรงทางลงบันได..!!

คุณมาร์ค เล่าต่อไปว่า คราวนี้ตนก็สติกระเจิงวิ่งลงบันไดทันที และสวนกับป้าแม่บ้านอย่างไว..ขณะที่ป้าแม่บ้านจับแขนตนเอาไว้ทัน แล้วก็ดุตนว่า บอกว่าแล้วว่าอย่าเปิดๆ เจอเข้าแล้วใช่มั้ย เห็นแล้วเป็นอย่างไงล่ะ..!! แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ซึ่งตนก็พยักหน้า ๆ แต่ก็บอกว่า “ป้าไปคุยกันนอกบ้านดีกว่า ตนอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”

เมื่อออกมานอกบ้าน ตนก็ถามแม่บ้านว่าทำไมเขาถึงเก็บร่างไรวิญญาณของคู่รักไว้ในบ้าน ทำไมไม่ประกอบพิธีทางศาสนา ป้าแม่บ้านก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังว่า…

สามีภรรยาคู่นี้แต่งงานกันใหม่ ๆ และบ้านหลังนี้ก็เป็นเรือนหอของพวกเขา จากนั้นเขาก็ไปฮันนีมูนกัน แต่ขากลับพวกเขาประสบเหตุรถชน ทำให้เสียพร้อมกันทั้งคู่ ซึ่งญาติๆ ของทั้งคู่ทำใจไม่ได้ อีกทั้งครอบครัวฝ่ายชายยังฝันว่า ผู้ชายไม่อยากไปไหน อยากอยู่บ้านหลังนี้ ถึงเวลาก็จะมีคนเข้ามาฉีดศพ มีแม่บ้านผลัดเปลี่ยนมาทำความสะอาดแทบทุกวัน ส่วนตนมีหน้าที่เอากับข้าวมาให้ทุกวันพระ..

ในความเป็นจริง อาจจะยังไม่มีใครระบุแน่นอนว่าเป็นที่ใดกันแน่ บางทีมันอาจเป็นเพียงตำนานเมือง หรือว่าแท้จริงแล้ว เรือนหอคนตายนี้จะไม่ได้มีเพียงแค่หลังเดียว!? อย่างไรก็ตาม นี่คือสุดยอดเรื่องลี้ลับชวนขนหัวลุกที่ยังคงรอคอยการพิสูจน์ จากผู้คนรุ่นแล้วรุ่นเล่า แล้วคุณผู้อ่านล่ะ รู้กันหรือเปล่า ว่าบ้านหลังนี้ จริงๆแล้วมันอยู่ที่ไหนกัน?

อย่างไรก็ตาม นี่คือส่วนหนึ่งของเสียงจากสมาชิกผู้ใช้พันทิป ที่เคยมีประสบการณ์หรือรู้จักบ้านหลังนั้นออกมาแลกเปลี่ยนเรื่องราว และความคิดเห็นกัน

ผู้ใช้หมายเลข 1995120 บอกว่า…มันเป็นเรื่องที่แม้แต่เขาเองก็ไม่ทราบที่มาที่ไปชัดเจน แต่สิ่งหนึ่งที่เขายืนยันได้ คือบรรยากาศที่วังเวงของบ้านหลังนี้ ทุกทีที่ผ่านไปเจอ

สมาชิกผู้ใช้ชื่อ Silly Cow บอกเอาไว้ว่า ย้อนกลับไป 30 ปีที่แล้วตอนที่ตนยังเล็ก อาศัยอยู่ในละแวกนั้น เวลาที่จะกลับบ้าน เธอก็จะต้องนั่งรถผ่านบ้านหรูหลังดังกล่าว และป้าของเธอก็มักจะเล่าเรื่องความเป็นมาของบ้านหลังนี้ให้ฟังอยู่เสมอ แสดงให้เห็นว่า…มันเป็นเรื่องเล่าที่มีมานาน และดูเหมือนคนแถวนั้นจะรู้จักกันดี

สมาชิกอีกท่านบอกว่า ตนเองมีโอกาสได้เห็นบ้านหลังนี้ตั้งแต่เริ่มสร้างเลยด้วยซ้ำ เนื่องจากบ้านของเธออยู่ไม่ห่างจากบ้านต้นเรื่องมากนัก เมื่อก่อนเคยมีคนอยู่อย่างมีความสุข กระทั่งผ่านไปไม่นานนัก ก็แทบไม่พบเจอคนในนั้นอีกเลย มีเพียงแม่บ้านดูแลเท่านั้น กลางคืนจะมืดสนิท แต่บางครั้งเธอจะแอบเห็นว่า…มีหน้าต่างบานหนึ่งจากห้องที่มีผ้าม่าน เปิดอยู่!

สมาชิกท่านนี้เล่าว่า สมัยหลายสิบปีก่อนตนผ่านบ่อยๆ และก็มีข่าวลือเรื่องเล่าทำนองนี้มาตั้งแต่ยุคนั้น ปัจจุบันดูเหมือนจะยังคงมีคนมาบูรณะซ่อมแซมดูแลบ้านอยู่เสมอ ซึ่งตนเองก็มีรูปของบ้านหลังดังกล่าว แต่เนื่องจากจะเป็นการผิดมารยาท จึงไม่สามารถลงให้ชมกันได้

จากเรื่องเล่าดังกล่าว ก็ไม่มีใครยืนยันได้ว่าเรื่องราวเหล่านี้เป็นจริงหรือไม่ ถ้าหากใครที่อยู่แถวย่านพุทธมณฑล หรือผู้ที่เคยเห็นบ้านดังกล่าวมา ช่วยมาแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อนๆฟังกันหน่อยซิ..

ขอขอบคุณที่มา : กระทู้ผีพันทิป ใครรู้จักเรื่องราวและที่มาบ้านเก็บศพ บางแวก โดย สมาชิกพันทิป TuaKaPiAk

อ่านเรื่องผี เดอะช็อค เรื่องอื่นๆ >> กดที่นี่

กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์